نگاهی تحلیلی به چند فراز از زیارتنامه حضرت علی اکبر (ع)

حضرت علی اکبر (ع)، بزرگترین فرزند امام حسین (ع) در ۱۱ شعبان سال ۳۴ هجری در مدینه متولد شدند. ایشان در صورت و سیرت شبیه‌ترین مردم به رسول خدا (ص) بودند و در روز عاشورا با ورود به میدان، از اولین شهدای بنی هاشم شناخته می‌شوند. چنانچه در زیارت شهدای معروفه آمده: «السلام علیک یا اول قتیل من نسل خیر سلیل، سلام بر تو‌ای اولین کشته شده از نسل بهترین سلاله». این مفهوم به صورتی دیگر در زیارتنامه مخصوص علی اکبر (ع) در کتاب کامل الزیارات (۱) توسط ابی القاسم جعفر بن محمد بن جعفر بن موسی بن قولویه بیان می‌شود. این متن علی رغم اختصار، دارای مفاهیم کلیدی است که آن را تشریح خواهیم کرد.

در ابتدای زیارتنامه حضرت می‌خوانیم: «السَّلام عَلیکَ یا ابنَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمةُ اللهِ وَ بَرَکاتُُهُ وَ ابنُ خَلیفَةِ رَسُولِ اللهِ و ابن بِنتَ رَسُولِ اللهِ وَ رَحمَةُاللهِ وَ بَرَکاتُهُ». این عبارت به طور معمول سرآغاز مشترک زیارات ائمه اطهار (ع) است که پیامی جز اثبات مقام خاندان نبوت و شجره طیبه پیامبر (ص) برای ما نیست. به عبارتی دیگر جملات آغازین قصد دارند از منزلت و جایگاه عظیم فرزند رشید امام حسین (ع) بگویند و بر آن یک مهر تایید یزنند. چنانچه در یک روایت از بحارالانوار مجلسی می‌توانیم مصداقی دیگر از آن را مشاهده کنیم. آنجا که حسین بن علی (ع) در هنگام بدرقه علی اکبرشان به سوی میدان نبرد شروع به خواندن آیه ۳۳ سوره مبارکه آل عمران می‌کنند: «إن الله اِصطفی آدمَ و نوحا و آل ابراهیم و آل عمران علی العالمین». (۲)
بنا بر متن زیارتنامه این مقام والا با فدا کردن تمام هستی و بریدن سر حضرت برای حبیب خدا، محمد (ص) حاصل می‌شد: «بِأَبی أَنتَ وَ أُمّی مِن مَذبُوح وَ مَقتُولٍ مِن غَیرِ جُرمٍ بِأَبی وَ أُمّی دَمُکَ المُرتَقی بِهِ إلی حَبیبِ اللهِ». گوشه‌هایی از این جان نثاری‌ها در پاسداری از خیام حرم، آبرسانی به خیمه‌ها در شب عاشورا و همراهی با امام در دیدار با ابن سعد بود؛ بنابراین تنها گناه علی اکبر (ع) به زعم دشمن جنگیدن در دفاع از جبهه حق بود که ایشان را به آن مرتبه عظیم رساند.

پس از معرفی فرزند گرانقدر امام حسین (ع) در قالب این عبارات، زیارتنامه به صحنه روبرو شدن پدر بر بالین بی جان فرزند می‌پردازد: «مِن مُقَدَّمٍ بَینَ یدَی أَبیکَ یحتَسِبُکَ وَ یبکی عَلَیکَ مُحترقاً عَلیکَ قَلبُهُ یرفَعُ دَمَکَ ألی عِنانِ السَّماءِ لا یرجَعُ مِنهُ قَطرَةٌ وَ لا تَسکُنُ عَلیکَ مَن أَبیکَ زَفرَةٌ حینَ وَ دَّعَکَ لِلفِراقِ» یعنی «پدرت تو را (مانند هدیه‌ای گرانبها) با دستان خود (برای خدا) تقدیم کرد درحالیکه بر تو می‌گریست و دل می‌سوزاند، خون تو را به سوی آسمان می‌پاشید و قطره‌ای از آن باز نمی‌گشت، پدرت از گریه آرام نگرفت هنگامی که تو را وداع می‌گفت». واقعه شورانگیز و جریان ساز این بخش همانا پاشیدن خون فرزند به دستان پدر است که این حادثه دردناک برای علی اصغر (ع) نیز رخ داد.
در سخنان شهید مطهری، گلگون کردن آسمان با خون پسران به معنای حک کردن این قیام امام حسین (ع) در صفحه تاریخ است تا ضمن رساندن پیام آن به جهانیان، وجدان‌های خفته را بیدار نماید (۳). از این نظر است که ما در هنگام رجزخوانی علی اکبر (ع) مقابل چشم دشمن شاهد بیان این جملات هستیم: «به خانه خدا سوگند، که ما به نبّی (ص) نزدیکتر و اولی هستیم، تا شبث و شمر فرومایه، آنقدر با شمشیر به شما می‌زنم تا شمشیر تاب بردارد (۴)». بدین ترتیب، مسیر از همان ابتدا با تقدیم خون در راه حق و اطاعت از اهل بیت (ع) مشخص بود.