تاثیر غفلت از «ابراز علاقه کلامی» در رابطه زناشویی

گاهی رابطه عادی و سالم نیست و افراد به علت مشکلاتی از هم دور شده و رابطه خود را دوست ندارند و از این رو به یکدیگر ابراز علاقه نمی‌کنند. در چنین رابطه‌ای نمی‌توان انتظار ابراز علاقه داشت چراکه مشکل اصلی جای دیگری است که باید حل شود، اما در یک رابطه سالم ابراز علاقه کلامی نیاز است. ابراز علاقه کلامی در واقع یک "نوازش مثبت" است و همانطور که ما در کودکی به نوازش کردن نیاز داشتیم، در بزرگسالی نیز به این نوازش در اشکال مختلف از جمله ابراز علاقه کلامی نیاز داریم. ابراز علاقه کلامی در تحکیم، کیفیت و نگهداری رابطه بسیار کمک کننده است. اگر زوجین به این توافق و پذیرش رسیده باشند که یکی از آنها یا هردو، در کلام علاقه را ابراز نکرده و در عمل آن را نشان دهند، مشکلی وجود ندارد اما در صورتی که برای یکی از زوجین ابراز علاقه کلامی بسیار مهم و در عین حال همسر او در ابراز علاقه کلامی ناتوان است، باید علت این امر بررسی شده و مشکل حل شود. اگر زن و شوهر در رابطه خود حال خوشی را تجربه می‌کنند و تنها مساله موجود در زندگی‌شان عدم ابراز علاقه کلامی است، می‌توان این امر را کنترل و مدیریت کرد چراکه در چنین زندگی‌هایی مساله و مشکل پررنگی وجود ندارد و تنها مساله موجود عدم ابراز علاقه است که زوجین می‌توانند این مهارت را بیاموزند. قطعا علاقه زوجین نسبت به یکدیگر باید بیان شود، در یک رابطه زناشویی سالم دو طرف به حدی از بلوغ فکری و عاطفی رسیده‌اند که یکدیگر را مناسب هم دانسته و ازدواج کرده‌اند. بنابراین باید آنچه نسبت به یکدیگر حس می‌کنند را با صفات مثبت بیان کنند. این ابراز علاقه منجر به ایجاد حال خوب در طرف مقابل شده و به استحکام رابطه کمک می‌کند.

زوجین با وجود آنکه متوجه می‌شوند تا چه اندازه ابراز علاقه کلامی برای همسر مهم است اما از این امر خودداری می‌کنند چراکه گیرهای روانی دارند که باید آنها را برطرف کنند. ممکن است خودداری فرد از ابراز علاقه کلامی بر گرفته از یک الگو در کودکی او باشد، نظیر اینکه پدر یا مادر به همسر خود ابراز علاقه نکرده و کودک به این‌ باور رسیده که ابراز علاقه در کلام غلط است. در واقع باید علت این ابراز نکردن علاقه به صورت کلامی پیدا شود. گاهی افراد مهارت‌های ارتباطی و مهارت‌های کلامی را بلد نیستند و احساس می‌کنند بیان علاقه درست نیست. در چنین شرایطی باید از روانشناسان برای یافتن ریشه‌های این تفکر کمک گرفت.
زوجین نباید فراموش کنند که رابطه نیاز به مراقبت دارد و در تمام طول رابطه زن و شوهر باید درباره مسائل و یا دلخوری‌های پیش آمده با یکدیگر صحبت کنند. صحبت نکردن درباره مسائل، مشکلات و دلخوری‌های پیش آمده تنها منجر به این می‌شود که مسائل روی هم انباشته شده و طرفین از ترس دلخوری همسر درباره این مشکلات حرف نزنند. حال آنکه در یک رابطه سالم که دو طرف به بلوغ فکری و روانی رسیده‌اند نباید چنین تفکراتی وجود داشته باشد. زوجین باید درباره مسائل خود با یکدیگر صحبت کنند تا مشکلات روی هم انباشته نشده و به صورت انفجاری و به اشکال مختلف از جمله بی‌علاقگی به یکدیگر و از دست رفتن عشق و محبت خود را نشان ندهد.
زوجین در هر جای رابطه خود که احساس مساله یا دلخوری کردند درباره مورد پیش آمده با یکدیگر صحبت کنند و با تاکید بر اهمیت امر مشاوره در طول زندگی مشترک، خاطر نشان کرد: در چنین شرایطی اگر زن و شوهر نتوانستند خودشان به تنهایی مشکل را حل کنند می‌توانند از روانشناسان و مشاوران کمک بگیرند. کمک گرفتن از مشاور و روانشناس نباید تنها معطوف به زمان بروز مسائل و مشکلات و قبل ازدواج و یا به هنگام طلاق شود، بلکه اصل امر مشاوره در حین زندگی مشترک و در حالت عادی یک رابطه بدون مساله و مشکل است. روانشناس می‌تواند ارزیابی واقع بینانه‌ای از زندگی زوجین داشته، مشکلات را شناسایی و برای پیشگیری از مسائلی که می‌تواند در آینده ایجاد شود، راهکارهایی را ارائه کند.

 

منبع : ایسنا