آخرین روز زندگی دایناسور‌ها چگونه بود؟

 

این برخورد صفحه قاره را تکان داد و باعث ایجاد امواج عظیم در توده‌های آبی شد. این امواج حجم عظیمی از رسوبات را جمع کرد که ماهی‌ها را در خود فرو برد و آن‌ها را زنده به گور کرد. این در حالی است که کمتر از یک ساعت پس از برخورد باران نیز شروع به باریدن کرده است. همچنین ماهی‌های فسیلی در سایت تانیس به طور بکر حفظ شدند و استخوان‌های آن‌ها تقریباً هیچ نشانه‌ای از تغییر ژئوشیمیایی را نشان نمی‌داد. داده‌های اشعه ایکس سنکروترون، که در دسترس همه برای کاوش قرار می‌گیرد، تأیید می‌کند که کروی‌های ضربه‌ای فیلتر شده هنوز در آبشش‌هایشان گیر کرده‌اند و حتی بافت‌های نرم هم حفظ شده اند.
استخوان‌های این ماهی‌ها برای بازسازی آخرین فصل دوره کرتاسه مورد مطالعه قرار گرفتند. سوفی سانچز از دانشگاه اوپسالا و ESRF می‌گوید: «این استخوان‌ها مانند درختان رشد فصلی را ثبت می‌کنند». جرون ون، نویسنده ارشد این پژوهش و استاد دانشگاه VU در آمستردام، می‌گوید: حلقه‌های رشد بازیابی شده نه تنها تاریخ زندگی ماهی‌ها را ثبت کردند، بلکه آخرین فصل دوره کرتاسه و بنابراین فصلی را که در آن انقراض فاجعه بار رخ داد، ثبت کردند.
یک سری شواهد دیگر نیز از طریق توزیع، شکل‌ها و اندازه‌های سلول‌های استخوانی ارائه شد، که مشخص می‌کند با فصول نیز در نوسان هستند. در همه ماهی‌های مورد مطالعه، تراکم و حجم سلول‌های استخوانی را می‌توان در طول چندین سال ردیابی کرد. دنیس ووتن از دانشگاه اوپسالا می‌گوید که این موارد در حال افزایش بودند، اما هنوز در طول سال مرگ به اوج خود نرسیده بودند. یکی از پاروماهی‌های مورد مطالعه تحت آنالیز ایزوتوپ کربن پایدار قرار گرفت تا الگوی تغذیه سالانه خود را فاش کند. در دسترس بودن زئوپلانکتون، غذای اصلی این ماهی ها، به صورت فصلی در نوسان بود و بین بهار و تابستان به اوج خود می‌رسید.

---

بیشتر بخوانید:

• اگر ماه نباشد چه می‌شود؟ / از نبود طلا تا حمله شهاب سنگ‌ها
• سیارک دنباله‌داری که باعث انقراض دایناسور‌ها شد

---

سوزان وردگال وارمردام از دانشگاه VU آمستردام نیز توضیح می‌دهد: «این افزایش موقت زئوپلانکتون بلعیده شده، اسکلت شکارچی خود را با ایزوتوپ کربن سنگین‌تر ۱۳C نسبت به ایزوتوپ کربن سبک‌تر ۱۲C غنی کرد.» ملانی دورین از دانشگاه اوپسالا و VU آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه استنباط می‌کند: «سیگنال ایزوتوپ کربن در طول رکورد رشد این ماهی پارویی تأیید می‌کند که فصل تغذیه هنوز به اوج نرسیده است و بنابراین مرگ آن در فصل بهار رخ داده است.»
انقراض دسته جمعی پایان دوره کرتاسه، یکی از بزرگترین انقراض‌ها در تاریخ حیات کره زمین است که شاهد نابودی همه دایناسور‌های غیر پرنده، پتروسورها، آمونیت‌ها و بیشتر خزندگان دریایی بود، در حالی که پستانداران، پرندگان، کروکودیل‌ها و لاک پشت‌ها توانستند از این نابودی جان سالم به در ببرند. از آنجایی که ما اکنون می‌دانیم که انقراض باید به طور ناگهانی در بهار نیمکره شمالی آغاز شده باشد، شروع به درک این موضوع کردیم که این رویداد در طول مراحل حیاتی حساس آخرین موجودات کرتاسه، از جمله شروع چرخه‌های تولید مثل رخ داده است. همچنین از آنجایی که پاییز نیمکره جنوبی با بهار در نیمکره شمالی مصادف است، فرآینده آماده سازی برای سپری کردن زمستان ممکن است از موجودات نیمکره جنوبی در برابر این رویداد انتقراض محافظت کرده باشد.