تاثیر واقعیت مجازی بر درمان بیماری های روانی

یک مطالعه تازه نشان می‌دهد که تعداد قابل توجهی از مردم ترجیح می‌دهند در واقعیت مجازی بیش از زندگی واقعی درباره خود صحبت کنند. پژوهشی انجام شده در دانشگاه ادیث کوان استرالیا نشان می‌دهد که ۳۰ درصد از مردم ترجیح می‌دهند در مورد تجربیات منفی خود با یک آواتار واقعیت مجازی صحبت کنند تا با شخصی دیگر در دنیای واقعی.
نتیجه این پژوهش در نشریه Frontiers in Virtual Realty منتشر شده جایی که پژوهشگران تعاملات اجتماعی را که در آن افراد درگیر مکالمه در واقعیت مجازی بودند را در مقابل تعامل چهره به چهره در دنیای واقعی مقایسه کردند. آنان از فناوری ثبت حرکات تمام اجزای صورت و بدن برای ایجاد یک آواتار حرکتی واقع گرایانه استفاده کردند که از همتای واقعی آنان تقلید می‌کرد و سپس نحوه تعامل افراد با آواتار‌ها را در مقایسه با افراد در دنیای واقعی مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند.
دکتر "شین راجرز" پژوهشگر روانشناسی و ارتباطات گفت که شرکت کنندگان تجربیات خود را بر اساس عواملی مانند لذت، راحتی، دست و پا چلفتی بودن، درک متقابل، و میزانی که احساس می‌کردند اطلاعات خود را افشا می‌کنند ارزیابی کردند. تنها شاخصی که در تعامل رو در رو در دنیای واقعی نسبت به تعامل در واقعیت مجازی رتبه برتری را به دست آورد درک متقابل در نزدیکی رو در رو و احساس درک طرف متقابل هنگام افشای تجربیات منفی بود.
دکتر "راجرز" می‌گوید: "به طور کلی افراد تعامل اجتماعی در واقعیت مجازی را بهتر از تعامل چهره به چهره داشتند به استثنای احساس صمیمیت که در آن افراد اشاره کردند زمانی که رو در رو بودند با یکدیگر احساس نزدیکی بیش تری می‌کردند". در اساس، هدف واقعیت مجازی بازتاب واقعیت و ایجاد دنیایی است که هم سه بعدی و به صورت تصویری به روش استغراق و هم تعاملی باشد.
دکتر "راجرز" می‌گوید:"فناوری واقعیت مجازی ظرفیت کاربرد گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف مانند مکالمه معمولی، تجارت، گردشگری، آموزش و درمان را دارد". دکتر "راجرز" اضافه کرد که وقتی نوبت به درمان می‌رسد مجموعه تازه‌ای از افراد تشخیص داده می‌شوند که با تعاملات منظم رو در رو احساس راحتی نمی‌کنند. هم چنین، ممکن است واقعیت مجازی درمانگران را قادر سازد تا درمان را به طور موثرتری از راه دور انجام دهند، زیرا فرد می‌تواند در اتاق درمانگر (در واقعیت مجازی) حضور داشته باشد در حالی که در دنیای واقعی در خانه خود نشسته است. دکتر "راجرز" انتظار دارد که تعامل اجتماعی واقعیت مجازی در طول پنج سال آینده به جای آن که همانند امروز جایگاه ویژه‌ای داشته باشد رایج‌تر شود.
او می‌افزاید:"رایانه‌های قدرتمندتر مقرون به صرفه‌تر می‌شوند. هدست‌های واقعیت مجازی و تجهیزات جانبی آن توسعه می‌یابند و پلتفرم‌های نرم افزار تعامل واقعیت مجازی کاربرپسند‌تر در دسترس هستند و به روز رسانی می‌شوند". دانشگاهیان از دهه ۹۰ میلادی ظرفیت واقعیت مجازی را برای درمان اختلالاتی مانند اضطراب مورد مطالعه قرار داده اند.
آن چه کمک کرده این است که هدست‌های واقعیت‌های مجازی تفریحی ارزان‌تر و در دسترس‌تر می‌شوند. فروش آن به افراد به ویژه در طول شیوع کرونا افزایش یافته است. در نتیجه، پژوهش در مورد درمان با کمک واقعیت مجازی نیز در حال رشد است.
بسیاری از درمان‌های واقعیت مجازی مبتنی بر تکنیک درمانی به نام مواجهه طولانی مدت هستند که در آن بیماران ابتدا یک رویداد آسیب زا را با جزئیات برای درمانگر توصیف می‌کنند و سپس با محرک‌های رویداد آسیب زا مواجه می‌شوند.
با این حال، کارشناسانی مانند "اندرو شریل" استادیار روانپزشکی در دانشگاه اموری در آتلانتا نگران هستند که با گسترش واقعیت مجازی افراد ممکن است به جای مشورت با متخصصان دارای مجوز یک شیوه درمان خود راهبر را انتخاب کنند و به طور بالقوه درمان‌های رسمی را منسوخ سازند. او می‌افزاید درمان‌های واقعیت مجازی در بلند مدت موثرتر از درمان‌های سنتی نیستند.

 

منبع : فرارو