بانوی تاریخ‌ساز دوچرخه‌سوار: نه باشگاه دارم نه اسپانسر
تابناک جوان به نقل از فارس، این روزها موفقیت دختری در ورزش ایران به خصوص دوچرخه سواری سر و صدا به پا کرده که شاید با وضعیتی که این رشته در کشور دارد، کمتر کسی فکرش را می‌کرد که چنین موفقیتی حاصل شود. دوچرخه‌سواری از رشته‌هایی که برای موفقیت سختی‌ها و تمرینات طاقت فرسای زیادی را تحمل کرد. از رکاب زدن در سربالایی‌ها و مسافت‌های طولانی تا زمین خوردن‌ها و آسیب‌های فراوان.
علاوه بر این سختی‌ها این روزها سختی‌ها و مشکلات اقتصادی هم به این ورزش اضافه شده و کار را برای رقابت با حریفان آسیایی و جهانی دوچندان کرده است. قیمت بالای دوچرخه‌ها و تجهیزات فشار زیادی به ورزشکاران می‌آورد، در حالی که نه از باشگاهی خبری است نه از اسپانسر. رکابزنانی که باید با دوچرخه‌های فرسوده و چندین ساله طی طریق کنند تا پرچم ایران را با غیرت مثال زدنی خود بالا ببرند.
سمیه یزدانی یکی از همانهاست که مدالش در آسیا بعد از 80 سال به ارمغان آمد. رکابزنی که در بازی‌های آسیایی جاکارتا هم شانس مدال داشت، اما مصدومیت این شانس بزرگ را از او گرفت و چند ماه دوباره به وی اعطا کرد.
او در رقابت با قهرمانان المپیک و بازی‌های آسیایی به مدال برنز رسید و 85 امتیاز هم برای المپیک جمع کرد.
*پس از 80 سال نخستین مدال بانوان در آسیا را گرفتید و تاریخ ساز شدید.
خیلی خوشحالم که این اتفاق سرانجام برای کشورم افتاد. بازتاب خیلی خوب داشت و امیدورام از این به بعد حمایت‌ها بیشتر شود. من در بازی‌های آسیایی هم شانس کسب مدال را داشتم اما با بدشانسی مصدوم شدم و نرسیدم.
*سطح مسابقات چطور بود؟
به دلیل اینکه سال کسب سهمیه است، همه رکابزنان کشورهای مختلف با آمادگی بالا برای کسب سهمیه آمده بودند و سطح خیلی بالایی داشت. نفر اول که ورزشکار روسی الاصل ازبکستان است در المپیک ریو مدال گرفته بود و نفر دوم نیز در بازی‌های آسیایی دو مدال طلا گرفته بود. رقیبان خیلی قوی بودند و خدا را شکر من هم روی سکو رفتم.
* فکر می‌کردید مدال بگیرید؟
بله. رقیبانم را می‌شناختم. بازی‌های آسیایی هم می‌توانستم مدال بگیرم، اما دو هفته قبل از آن مصدوم شدم و مدالش را از دست دادم.پس از آن با توجه به وضعیتی که رسیده بودم، سخت‌تر تمرین کردم و به مدال رسیدم. می دانستم مدال می گیرم، اما رنگش را نمی‌دانستم.
* امسال شرایط سخت تر شده بود و کسی انتظار مدال نمی‌داد.
درست است. ما به دلیل شرایط اقتصادی که داشتیم مسابقه‌ای اعزام نشدیم، اما خداروشکر نتیجه خوبی گرفتیم.
*شرایط دوچرخه سواری را چطور می‌بینید؟
امکانات ما خیلی از کشورهای دیگر کمتر است و اصلا مقابل مقایسه نیست ما با حداقل امکانات توانستیم بهترین نتیجه را بگیریم. بازتاب خوبی داشت و از خوشحالم که مردم را خوشحال کردم.
* المپیک 2020 توکیو پیش رو است و فکر می‌کنید به سهمیه هم برسید؟
کسب سهمیه دور از دسترس نیست و من در این مسابقات توانستم 85 امتیاز را جمع کنم و رنکینگم به 187 جهان برسد. برای سهمیه باید رنکینگ ما به زیر 100 برسد و لازمه اش این است که مسئولین کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش از ما حمایت خوبی داشته باشند تا بتوانیم در چندین مسابقه شرکت کنیم و امتیازهای لازم را بگیریم.
*چند مسابقه برای کسب سهمیه نیاز است؟
اینکه چند مسابقه نیاز است را نمی‌توانم بگویم، اما تورهای مختلف آسیایی و اروپایی وجود دارد. هرمسابقه‌ای که بخواهم اعزام شوم حدود 10 میلیون تومان هزینه دارد که نمی‌توانم به تنهایی تامین کنم و مسئولین ورزش باید کمک کنند.
*باشگاه یا اسپانسر هم دارید؟
متاسفانه نه باشگاهی داریم و نه اسپانسری. در مجموع درآمدی ندارم که بخواهم از طریق آن به مسابقات بروم. خودم و فدراسیون به دنبال این هستیم که تیمی پیدا کنیم.
* پیشنهادی از تیم‌های خارجی نداشته اید؟
خیر، اما از روزی که مدال گرفتم فدراسیون خیلی تلاش می‌کند که برای من و دیگر مدال آوران تیم پیدا کند. ایمیل زده‌اند و منتظر جواب هستیم.
* هدف اصلی تان چیست؟
در ورزش حرفه‌ای بالاتر از المپیک نداریم و هدف من هم همین است. می‌خواهم آنجا نمایش خوبی داشته باشم. قطعا بانوان ایرانی اگر حمایت شوند می‌توانند در هر رقابتی موفق باشند. درست است که امکانات ما با اروپایی‌ها قابل مقایسه نیست، اما آسیایی‌ها هم از بهترین تجهیزات استفاده می‌کنند که در کارشان و رکوردشان خیلی تاثیرگذار است.
*با خانم پرتو آذر در بخش کوهستان ارتباط دارید؟
رشته ما دو دنیای متفاوت است و ارتباطی با هم نداریم.
* با مدال شما امید زیادی می‌رود که بانوان ما دو سهمیه در المپیک بگیرند.
امیدوارم. واقعا دور از دسترس نیتس و تنها به مقداری حمایت نیاز داریم.
*دوچرخه ای که استفاده می‌کنید را خودتان تهیه می‌کنید؟
بله.
*هزینه اش چقدر است؟
یک دوچرخه استاندارد برای مسابقه بین 10 تا 12 هزار دلار است و تجهیزات دیگر بماند.
*چطور این مبلغ را تامین می‌کنید؟
هر وسیله‌ای داریم برا قبلا خریده ایم و دوچرخه‌ای که استفاده می‌کنم برای 4 سال قبل است و دیگر
* به صورت حرفه‌ای یک دوچرخه‌سوار چه مدت یک بار باید دوچرخه‌اش را تغییر دهد؟
اگر حرفه‌ای بخواهیم دنبال کنیم باید هرسال دوچرخه را تغییر دهیم یا اگر قدیمی است باید تجهیزاتش به روز شود. همه ام با دوچرخه های قدیمی مسابقه می‌دهیم. قطعا اگر تجیهرات و امکانات مان بیشتر بود به جای برنز می‌توانستم نقره بگیرم، چون فاصله زمانی ام تنها 12 ثانیه بود. حتی رقیبان ما با تیم کامل 5 نفره حضور داشتند و به یکدیگر کمک می‌کردند.
*چه مدتی است که دوچرخه سواری می‌کنید؟
الان در سال هشتم به سر می‌برم و چهار سال هم است که در تیم ملی حضور دارم.
* چند ساعت در روز تمرین می‌کنید؟
روزی حدود 4، 5 ساعت.
*تمرینات تان انفرادی است؟
اگر اردو باشد گروهی رکاب می‌زنیم و در غیر اینصورت انفرادی
*سخت نیست برای یک دختر؟ آن هم در جاده‌ها؟
سخت است اما عشق دوچرخه سواری بر همه این سختی‌ها غلبه می‌کند. البته این فقط تمرین دوچرخه سواری است و تمرینات بدنسازی و غیره بماند.
* در یکی از رسانه‌ها عنوان شده بود ورزشکارن دوچرخه سوار ما دیمی مدال می‌گیرند.
بله من هم شنیدم و خیلی ناراحت شدم. روزهایی زیادی به صورت تنهایی و مسافت های 200 کیلومتری را رکاب زدم، اما مجری یک برنامه که هیچ اطلاعی از دوچرخه سواری ندارد، می‌گوید این مدالها دیمی کسب می‌شود. من برای این مدال واقعا تلاش کردم و سختی‌های زیادی را متحمل شدم که قابل توصیف نیست. این موضع یک جور توهین به من بوده که با حجاب و شرایط سخت رقابتی در میدان حاضر شدم. این مدال تنها تلاش من نبوده بلکه خانواده، مربیان و فدراسیون همه تلاش کردند و سهم داشتند.
واقعا این جمله آخر تاسف باره از یک رسانه ........
دورد بر شرف این شیر زن که یک تنه نام ایران را بلند آوازه کرد ..
ایکاش رسانه ها به حداقل وظیفه خودشان که همانا نشان دادن این تلاشهای طاقت فرسا در شرایط سخت زندگی است بهتر عمل می کردند