چرا پرویز پرستویی همه چیز را فیلم هندی می‌کند؟!

 

سمت و سوی نقدها، اما محدود به ماجرای فرامرز صدیقی نماند و عده‌ای اساس موضع‌گیری‌های مجازی پرستویی را زیر سوال بردند، برخی حتی او را تشبیه به «شوهر عمه‌ها» کردند، استعاره از فعالان مجازی گروه‌های خانوادگی که درباره همه چیز و همه کس به شکلی خام و البته با یقین اظهارنظر می‌کنند، آن‌ها برای نظر دادن نیازی به تخصص ندارند و دایره تمام حوزه‌های نظردهی برای آن‌ها باز است.
حالا، اما چرا جامعه به نظرات پرستویی حساس شده؟ پاسخش شفاف نیست، واقعیت، اما شاید این است، اکثریت مخاطبان پرستویی او را با نقش‌های کاریزماتیکی، چون «حاج کاظم» در آژانس شیشه‌ای به یاد می‌آورند، این شاید حاصل سوتفاهم بزرگی باشد که، چون فلانی نقش‌های بزرگی بازی کرده، پس لزوما آدم بزرگی هم هست! این سوتفاهم برای خود پرستویی هم ایجاد شده و گمان می‌کند باید جریاناتی را رهبری کند و اگر مثلا تصویر صدیقی را بگذارد و در مظلومیتش بنویسد، فعل «حق» را صرف کرده! شاید البته شاید او همین که بازیگر خوبی باشد، کافیست، من هم اگر درست بنویسم، کافیست. هر کدام نقش خودمان، بی‌تفاوت البته نه، اما به اندازه و ظریف.