پیشنهاد حذف دیالوگی درباره طالبان از یک فیلم
فیلم داستانی «دیپورت» که الهام‌گرفته از شخصیت شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاده و حضورش در افغانستان است، رونمایی شد.
فیلم داستانی «دیپورت» پیرامون شخصیت شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاده و مشکلات افغانستانی‌های مهاجر در ایران، عصر امروز (سه‌شنبه ۲۷ مهر) در تالار سوره حوزه هنری رونمایی شد. این فیلم محصول مرکز آفرینش‌های فرهنگی هنری بسیج است و پس از نمایش آن، از خانواده شهید صدرزاده از خانواده شهید صدرزاده با حضور نادر طالب‌زاده، جواد موگویی (مستندساز) و امیرسجاد حسینی (کارگردان «دیپورت» تجلیل به عمل آمد.
در بخش دیگری از این مراسم، حسینی کارگردان فیلم داستانی «دیپورت» درباره اثرش گفت: هر بار فیلمم را می‌بینم زجر می‌کشم، چون با خودم می‌گویم کاش فلان جایش را جور دیگری می‌ساختم.
وی افزود: ادعایی نداریم که فیلم متفاوتی ساخته‌ایم. اما همیشه سعی کردم قصه‌ها را از زاویه کمتر دیده‌شده بسازم. مثلا فیلم اولم درباره یک دختر تن‌فروش بود. فیلم دومم درباره طلبه‌ای بود که دارد از همسرش جدا می‌شود. فیلمی هم قرار بود بسازم به نام «زن عوضی» که نمی‌توان آن را کنار «دیپورت» گذاشت.
حسینی اظهار داشت: زمانی که دیپورت را می‌ساختیم، موضوع افعانستان اصلاً مانند الان مطرح نبود. این یک آفت است که تا اتفاقی رخ می‌دهد، دوستان دوربین به دست می‌گیرند. از سوی دیگر نوع نگاه برادران محمودی به افغان‌ها را نمی‌پسندم، چون نقض غرض است.
وی ادامه داد: ضمن اینکه دوست نداشتم از بچه‌های مدافع حرم فیلمی بسازم که اشک و آه دارد و ترجیح می‌دادم از زاویه همسران آن‌ها فیلم بسازم. راش (فیلم خام)های زیادی درباره شهید مصطفی صدرزاده دیدم و به آنجا رسیدم که مدارکی جعل کرده بود که به تیپ فاطمیون برود و این جرقه لازم را در ذهنم زد.
در بخش دیگری از این مراسم، حسینی کارگردان فیلم داستانی «دیپورت» درباره اثرش گفت: هر بار فیلمم را می‌بینم زجر می‌کشم، چون با خودم می‌گویم کاش فلان جایش را جور دیگری می‌ساختم.
وی افزود: ادعایی نداریم که فیلم متفاوتی ساخته‌ایم. اما همیشه سعی کردم قصه‌ها را از زاویه کمتر دیده‌شده بسازم. مثلا فیلم اولم درباره یک دختر تن‌فروش بود. فیلم دومم درباره طلبه‌ای بود که دارد از همسرش جدا می‌شود. فیلمی هم قرار بود بسازم به نام «زن عوضی» که نمی‌توان آن را کنار «دیپورت» گذاشت.
حسینی اظهار داشت: زمانی که دیپورت را می‌ساختیم، موضوع افعانستان اصلاً مانند الان مطرح نبود. این یک آفت است که تا اتفاقی رخ می‌دهد، دوستان دوربین به دست می‌گیرند. از سوی دیگر نوع نگاه برادران محمودی به افغان‌ها را نمی‌پسندم، چون نقض غرض است.
وی ادامه داد: ضمن اینکه دوست نداشتم از بچه‌های مدافع حرم فیلمی بسازم که اشک و آه دارد و ترجیح می‌دادم از زاویه همسران آن‌ها فیلم بسازم. راش (فیلم خام)های زیادی درباره شهید مصطفی صدرزاده دیدم و به آنجا رسیدم که مدارکی جعل کرده بود که به تیپ فاطمیون برود و این جرقه لازم را در ذهنم زد.
کارگردان «دیپورت» درباره انتخاب بازیگرانش گفت: مهدی فریضه (بازیگر نقش مصطفی) را در یک تئاتر همراه با نوید محمدزاده دیدم و پسندیدم. ما عامدانه لوکیشن‌های فیلم و لباس‌ها را تمیز گرفتیم تا نوع نگاه مخاطب به افغانستانی‌ها را اصلاح کنم. چون مثلا مادرم مستأجری افغانستانی داشت که گاهی اگر غذایی می‌آورد، مادرم از آن نمی‌خورد!
«دیپورت» ریتم مناسب و مخاطب بین‌المللی دارد
طالب‌زاده در این مراسم گفت: دیپورت فیلم خوش‌ساختی است و ساختار حرفه‌ای و موضوع مهمی دارد. افغانستان یک ماجرای ادامه‌دار و آخرالزمانی است و افغانستانی‌ها جزئی از بدنه هستند و اشکالاتی هم در این ۴۰ سال در برخورد با آن‌ها بوده که در حال اصلاح است.
این کارگردان سینما گفت: این فیلم استوری‌برد و زیبایی شناسی سینمایی دارد و از موسیقی استفاده درستی کرده است. «دیپورت» ریتم خوبی دارد و می‌تواند مخاطب بین‌المللی داشته باشد. چون هرجا که بحث مهاجرت باشد، این فیلم دیده خواهد شد.
وی ادامه داد: یکی از جذابیت‌های فیلم این بود که شخصیت اصلی فیلم را باور می‌کنیم. حتی فکر می‌کردم کارگردان خودش هم افغانستانی است و از هنرجویانی که دو دهه پیش در دوره‌های باغ فیض تربیت کرده بودیم.
این کارگردان سینما گفت: این فیلم استوری‌برد و زیبایی شناسی سینمایی دارد و از موسیقی استفاده درستی کرده است. «دیپورت» ریتم خوبی دارد و می‌تواند مخاطب بین‌المللی داشته باشد. چون هرجا که بحث مهاجرت باشد، این فیلم دیده خواهد شد.
وی ادامه داد: یکی از جذابیت‌های فیلم این بود که شخصیت اصلی فیلم را باور می‌کنیم. حتی فکر می‌کردم کارگردان خودش هم افغانستانی است و از هنرجویانی که دو دهه پیش در دوره‌های باغ فیض تربیت کرده بودیم.
حین دیدن فیلم گریستم!
موگویی هم در ادامه این مراسم گفت: امروز فیلم را روی موبایل داشتم می‌دیدم که دیدم باید آن را روی صفحه بزرگتر و با دقت ببینم.
وی افزود: دو حسرت بزرگ خوردم، اول اینکه فیلم فقیر و کم‌هزینه است، چرا این فیلم باید ۶۰ دقیقه باشد؟ می‌توانست ۹۰ دقیقه باشد و داستان پدر ابوذر هم بیشتر بشناسیم.ای کاش اداره فیلم و سینمای بسیج این فیلم را به عنوان یک سینمایی می‌دید.
حسینی پاسخ داد: ما فیلم را با ۷۰ میلیون ساختیم که تقریباً هیچ است. چون الان در حال ساخت سریال «اپیدمی» هستم و هر روز تقریباً چنین هزینه‌ای دارد. برخی سکانس‌ها را هم به دلیل زمان نداشتن، حذف کردیم، اما سعی کردیم تله‌فیلم نشود. سعی کردم سینمای روشنفکری را با سینمای قصه‌گوی عامیانه تلفیق کنم.
موگویی در بخش دیگری افزود: من حین دیدن فیلم گریستم، چون یاد پدرم افتادم که مدرک جانبازی نداشت تا اینکه در سال ۱۳۸۰ توانست جانبازی بگیرد. البته کمی در فیلم و نمایش جانباز اعصاب و روان اغراق شده بود.
این مستندساز افزود: ما در جنگ تحمیلی از هفت - هشت کشور شهید داریم، اما هیچ‌کدام به اندازه افغانستانی‌ها نبودند. این در حالی است که بسیاری از مردم از جزئیات آن بی‌خبرند.
موگویی اظهار داشت: ما درد و رنج‌های مهاجر را دیدیم، اما از کشور میزبان چیزی ندیدم. مهاجرت و پذیرش مهاجران هیچ‌وقت مطلوب کشور میزبان نیست. دلایل این مخالفت یا گلایه‌ها، در فیلم دیده نمی‌شود و شاید نیاز بود در قالب چند دیالوگ، حرف این طرف قضیه هم شنیده می‌شد. در واقع هر دو طرف به یکدیگر حق می‌دادند و همدیگر را می‌پذیرفتند. اخیراً که به افغانستان رفته بودم، مأمور مرزبانی می‌گفت روزانه ۷ هزار افغان وارد ایران می‌شوند و ۴ هزار نفر بر می‌گردند.
وی افزود: دو حسرت بزرگ خوردم، اول اینکه فیلم فقیر و کم‌هزینه است، چرا این فیلم باید ۶۰ دقیقه باشد؟ می‌توانست ۹۰ دقیقه باشد و داستان پدر ابوذر هم بیشتر بشناسیم.ای کاش اداره فیلم و سینمای بسیج این فیلم را به عنوان یک سینمایی می‌دید.
حسینی پاسخ داد: ما فیلم را با ۷۰ میلیون ساختیم که تقریباً هیچ است. چون الان در حال ساخت سریال «اپیدمی» هستم و هر روز تقریباً چنین هزینه‌ای دارد. برخی سکانس‌ها را هم به دلیل زمان نداشتن، حذف کردیم، اما سعی کردیم تله‌فیلم نشود. سعی کردم سینمای روشنفکری را با سینمای قصه‌گوی عامیانه تلفیق کنم.
موگویی در بخش دیگری افزود: من حین دیدن فیلم گریستم، چون یاد پدرم افتادم که مدرک جانبازی نداشت تا اینکه در سال ۱۳۸۰ توانست جانبازی بگیرد. البته کمی در فیلم و نمایش جانباز اعصاب و روان اغراق شده بود.
این مستندساز افزود: ما در جنگ تحمیلی از هفت - هشت کشور شهید داریم، اما هیچ‌کدام به اندازه افغانستانی‌ها نبودند. این در حالی است که بسیاری از مردم از جزئیات آن بی‌خبرند.
موگویی اظهار داشت: ما درد و رنج‌های مهاجر را دیدیم، اما از کشور میزبان چیزی ندیدم. مهاجرت و پذیرش مهاجران هیچ‌وقت مطلوب کشور میزبان نیست. دلایل این مخالفت یا گلایه‌ها، در فیلم دیده نمی‌شود و شاید نیاز بود در قالب چند دیالوگ، حرف این طرف قضیه هم شنیده می‌شد. در واقع هر دو طرف به یکدیگر حق می‌دادند و همدیگر را می‌پذیرفتند. اخیراً که به افغانستان رفته بودم، مأمور مرزبانی می‌گفت روزانه ۷ هزار افغان وارد ایران می‌شوند و ۴ هزار نفر بر می‌گردند.
پیشنهاد حذف یک دیالوگ
وی ادامه داد: کاش این فیلم ۲ سال قبل پخش می‌شد که زمان بهتری بود، نه الان که بحث طالبان مطرح است. پیشنهاد می‌کنم با حذف دیالوگ مربوط به طالبان، به درست نکردن دوقطبی کمک کنیم.
حسینی تأیید کرد: طالبان الان با طالبان زمانی که فیلم را ساختیم شاید تفاوت کرده باشد. ما در فیلم دیالوگی داریم که طالبان عوض شدنی نیست، اما از داعش بهتر است.
حسینی تأیید کرد: طالبان الان با طالبان زمانی که فیلم را ساختیم شاید تفاوت کرده باشد. ما در فیلم دیالوگی داریم که طالبان عوض شدنی نیست، اما از داعش بهتر است.
یکی از فعالان رسانه‌ای افغانستانی حاضر در سالن گفت: از ورود غیر مجاز به یک سرزمین نمی‌توان دفاع کرد. از سوی دیگر، از حدود ۴ میلیون افغان مهاجر حاضر در ایران، نیمی از آن‌ها بلاتکلیف هستند و مدارک ندارند. از فیلمسازان جوان هم خواهش می‌کنم هنگام ساخت فیلم درباره افغانستان، از یک فرد افغان آگاه به موضوع مشورت بگیرند.
منبع: فارس
ارسال نظرات