نیست جز حجت (عج) دوای درد بی‌درمان ما...
امام حسن عسکری (ع) در سن ۲۸ سالگی و پس از شش سال امامت در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری در شهر سامرا و به دست معتمد عباسی به شهادت رسید.
یازدهمین تجلی امامت که بر طلوعی بی‌زوال تکیه دارد، درد را چه عمیق درک کرده است. تبسم قدسی لحظاتش، همه صبر بود و اشک‌های نیمه شب‌هایش، تمام، شوق وصال؛ مهربانی محض بود و صبر تمام. زنجیر‌های اسارت را بر دست و پای خود تحمل کرد تا مردم، زمین‌گیر نشوند؛ تا جهانی را از اسارت خاک برهاند.
مانند فردایی، امامی جوان، در گوشه سامرا، سر بر بالین شهادت می‌گذارد. شش سال است که بار سنگین هدایت را بر شانه‌های استوار خویش حمل می‌کند و اکنون، دل به فردایی سپرده است که مهدی (عج)، حقیقت دین را فریاد زند.
می‌رود و دنیا را با همه فراز و نشیب‌هایش، با همه پستی و بلندی‌هایش، به او می‌سپارد. باشد تا خروش و فریاد حسینی‌اش، روزی با قیام فرزند برومندش، به گوش جهانیان برسد و پر از عدل و داد شود، جهانی که از ظلم و ستم لبریز شده است. فردا آغاز امامت حضرت، ولی عصر (عج) نیز هست، طلوع آفتابی که جهانیان به انتظار دیدن او نشسته‌اند؛ آن منجی عالم بشریت، آن شکننده شوکت ظالمان و کژاندیشان، آن دستگیرنده محرومان، آن عزت دهنده آزادگان، مهدی موعود (عج).
منبع: روزنامه خراسان
ارسال نظرات