فضانوردان ناسا باید چه ویژگی‌هایی داشته باشند؟

فضانوردی، یکی از رویایی‌ترین شغل‌های جهان است. شاید شما هم یکی از افرادی باشید که در گذشته و یا حتی الان علاقه دارید که فضانورد بشوید. به همین دلیل در این مقاله قصد داریم به ویژگی‌ها و چالش‌های که یک فضانورد از ابتدای دوره تا استخدام به وسیله ناسا با آن مواجه است، بپردازیم. معمولا اشخاصی که برای دوره‌های فضانوردی ثبت نام می‌کنند بین ۳۰ تا ۴۰ ساله هستند. این افراد گا‌ها از شغل‌های دیگری که داشته‌اند انصراف داده‌اند و وارد این حوزه شده‌اند؛ اما جالب اینجاست که در فضانوردی هیچ تضمینی برای ورود این افراد به فضا وجود ندارد.
به عبارت دیگر این افراد با رها کردن شغل خود و روی آوردن به فضانوردی ریسک بزرگی را برای زندگی خود به جان می‌خرند. باید این نکته را هم یادآور شویم که فضانوردان علاوه بر دوره‌ها و ساعات کاری طولانی، سفر‌ها و تمرینات زیادی را پشت سر می‌گذارند تا به صلاحیت لازم برسند، حتی گاهی ممکن است شخصی دوره‌ها را بگذراند و در نهایت نتواند وارد فضا بشود. به همین دلیل حضور در این شاخه قبل از هر چیزی علاقه افراد را می‌طلبد.

با این حال، بیش از ۱۸۰۰۰ آمریکایی در این دوره از ورودی‌ها برای انتخاب فضانوردان ناسا شرکت کردند. در این دوره نکات مقدماتی و آموزش‌های نسبتا ساده‌ای که یک فضانورد باید درباره آن‌ها از اطلاعات کافی برخوردار باشد را آموزش می‌دهند؛ اما توجه کنید که تمام ورودی‌های این دوره در نهایت یکی از ضانوردان ناسا نخواهند بود.
فضانوردان ناسا باید بتوانند در شرایط سخت عملکرد مناسبی را از خود نشان بدهند. برای مثال یک فضانورد ناسا باید با علم فیزیک آشنایی کافی داشته باشد و علاوه بر آن مهارت‌های فنی یک فضانورد را هم به صورت جامع و کامل فرا گرفته باشد و بتواند در شرایطی دور از خانه و در ماموریت و ایستگاه فضایی به سادگی از توانایی‌ها و آموخته‌های خود استفاده کند.
الزامات اساسی آژانس فضانوردی برای مدرک کارشناسی دروسی شامل مهندسی، علوم زیستی، علوم فیزیکی، علوم رایانه یا ریاضیات را شامل می‌شود و پس از گذشت چیزی حدود سه سال تجربه حرفه‌ای (یا ۱۰۰۰ ساعت خلبانی در هواپیما‌های جت)، داوطلبان باید معاینه فیزیکی فضانوردان ناسا را ​​نیز پشت سر بگذارند. با این حال، این تنها مهارت‌هایی نیست که یک فضانورد باید آن‌ها را یاد بگیرد بلکه چیز‌های دیگری نیز وجود دارد که آموختن آن‌ها می‌تواند بسیار مفید باشد. برای مثال غواصی، آزمون بقا در بیابان، تجربه رهبری و تصمیم‌گیری و توانایی تکلم به زبان‌های دیگر مخصوصا زبان روسی.
شاید برای شما هم جالب باشد که بدانید تمام فضانوردان باید زبان روسی را یاد بگیرند. زبان روسی یکی از دو زبان ایستگاه‌های فضایی است و پیغام‌ها به زبان روسی مخابره می‌شوند. به همین دلیل فضانوردان باید به کلمات و الفبای سیریلیک آشنایی داشته باشند تا بتوانند از عهده دوره‌ها بر بیایند.

از سال ۱۹۵۹ تا به امروز ناسا حدود ۲۲ رتبه را برای کلاس‌های فضانوردی خود در نظر گرفته است. اما با گذشت زمان چیز‌های بیشتری به فهرست آموزشی و بخش‌های دیگر آن اضافه شده است. برنامه فضایی از سال ۱۹۵۹ تا کنون رشد چشمگیری داشته است و تغییرات بسیاری کرده است. رده‌های اول فضانوردان را برای سال‌های متوالی خلبانان آزمایشی ارتش تشکیل می‌دادند، این موضوع به این دلیل بود که این افراد توانایی رویارویی با خطرات بسیاری را داشتند. اما با تکامل برنامه ناسا پس از گذشت سالیان طولانی، مهندسین و دانشمندان دریافتند که مجموعه مهارت‌های متنوع‌تری برای بقا در فضا مورد نیاز بود.
به همین دلیل با گذشت سال‌ها افرادی که در دوره‌های فضانوردی شرکت می‌کردند بسیار متنوع‌تر از گذشته بودند. این افراد می‌توانستند لزوما یک خلبان با سابقه در ارتش یا یک فیزیکدان نباشند. در آن زمان وجود زن‌ها در نین عرصه‌ای به اندازه کافی جا نیوفتاده بود. اما بانوان نیز در تحقیقات و دروه‌های فضانوردی شرکت می‌کردند و نتیجه منسبی را به دست می‌اوردند.

برای دوره‌های آموزشی مختلف فضانوردی تجهیزات مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرد. امروزه اغلب فضانوردان از فضاپیمای سایوز روسی برای رسیدن به ایستگاه فضایی بین المللی استفاده می‌کنند. ایستگاه فضایی بین المللی مقصد اصلی برای آزمایش پرواز‌های فضایی طولانی مدت است. برای برخی از ماموریت‌ها از نوع جدید و قوی‌تری از فضاپیما‌ها استفاده خواهد شد؛ فضانوردان از فضاپیمای Orion برای اکتشاف در اعماق فضا استفاده خواهند کرد.
هنگامی که انواع جدیدی از سرویس‌های فضایی مورد استفاده قرار بگیرند، فضانوردان جدید همچنین می‌توانند منتظر پرتاب از خاک آمریکا باشند. هم اسپیس ایکس و هم بوئینگ با وجود انجام ماموریت‌های بسیار زیاد و طولانی هنوز هم در حال ارتقا هستند و ناسا در سال‌های آینده کاربری آن‌ها را ارتقا خواهد داد. فضاپیمای اوریون یکی از فضاپیما‌های چندمنظوره ناسا است و این سازمان قصد دارد کاربری‌های گسترده آن را ارتقا دهد.

فضانوردان جدید ممکن است کار خود را در ایستگاه فضایی بین المللی آغاز کنند و یا ممکن است پا فراتر از این بگذارند و به ماموریت‌های طولانی‌تری فرستاده شوند. همه چیز بستگی به این دارد که سیاست‌های فضایی ایالات متحده در سال‌های آینده به کجا می‌انجامد و ناسا خود را درگیر چه برنامه‌هایی می‌کند. ایستگاه فضایی تا سال ۲۰۲۴ کار می‌کند، اما می‌تواند تا ۲۰۲۸ یا حتی بیشتر تمدید شود.
برنامه‌های دیگر این سازمان مبهم‌تر هستند، اما ناسا ایده‌های متعددی در ذهن دارد. این آژانس در حال آزمایش فضاپیمای Orion خود است که انتظار می‌رود در سال ۲۰۱۹ پرواز بدون سرنشین ماه را از سر بگذراند. مقاصد فضایی پس از سال ۲۰۲۰ به شدت چالشی خواهند بود و سازمان نیاز به برنامه‌ریزی‌های بیشتری خواهد داشت.
اما ناسا چه ایده‌ای را در سر دارد؟ در واقع ایده‌ها و برنامه‌های ناسا بسیار پیچیده‌تر و پیشرفته‌تر از چیزی است که انتظار می‌رود. ناسا امیدوار است در دهه ۲۰۳۰ فضانوردان را به مریخ ببرد. به عنوان بخشی از ایده‌های ناسا، این آژانس فضایی اخیراً یک ایستگاه فضایی را در نزدیکی ماه برای اعزام کارآموزان و فضانوردان اعلام کرده است. قرارگیری در این مکان می‌تواند به فضانوردان برای آموزش ماموریت‌ها در اعماق فضا کمک زیادی بکند یا حتی فضانوردان پس از آن بتوانند خود را برای سفر به مریخ آماده کند.

در حالی که عموم مردم بیشتر به فضانوردان در حالی که در فضا هستند توجه می‌کنند؛ اما بسیاری از فضانوردان مسئولیت‌های مهم‌تری را بر عهده دارند. این افزاد بیشتر وقت خود را صرف آموزش و حمایت از سایر ماموریت‌ها خواهد شد. این افراد شاید به میزان کم‌تری از سمت رسانه‌ها پوشش داده بشوند، اما کاری که انجام می‌دهند و نقشی که در پیشبرد هر ماموریت دارند انکار نشدنی است.
ابتدا، نامزد‌های فضانورد حدود دو سال آموزش مقدماتی خواهند داشت. آموزش مقدماتی شامل مباحث تخصصی و عمومی برای یک فضانورد است. یکی از اولین مهارت‌های لازم برای آموزش مقدماتی مهارت زنده ماندن است. علاوه بر این فضانوردان زبان روسی، مهارت‌های فنی و سایر موارد مورد نیاز برای فضانوردی را فرا می‌گیرند. پس از فارغ التحصیلی از دوره مقدماتی، فضانوردان جدید آماده هستند که به یک مأموریت فضایی بروند یا هم می‌توانند به وظایف فنی در دفتر فضانوردان در مرکز فضایی جانسون در هوستون بپردازند و کسب تجربه کنند. این افراد اغلب می‌توانند مسیوین پشتیبانی در ناسا را به عهده داشته باشند. پشتیبان‌ها توسعه و مدیریت ماموریت‌های آینده در آژانش فضایی را کنترل می‌کنند.

نامزد‌های فضانورد قبل از دریافت گواهینامه فضایی جدید که آماده پرواز هستند، پروسه سخت و دشواری را پشت سر می‌گذارند. از جمله این فرآیند، وظایف متعدد آن‌ها برای یادگیری نحوه راهپیمایی فضایی، نحوه انجام امور رباتیک و فنی، نحوه پرواز با هواپیما و نحوه عملکرد و مسئولیت‌ها در ایستگاه فضایی بین المللی است.
نامزد‌های فضانورد با ناوگان T-۳۸ ناسا پرواز خواهند کرد تا مهارت‌های خلبانی را نیز به دست بیاورند. تمرین برای پیاده روی‌های فضایی در استخر شنای مرکز فضایی جانسون به طول ۶۰ فوت (به نام آزمایشگاه شناوری خنثی). قرار گرفتن درفضاپیما‌های شبیه سازی شده با استفاده از نسخه عملی بازوی رباتیک ایستگاه، آموختن روسی، و آموزش اولیه برای عملیات ایستگاه‌های فضایی همه و همه قسمتی از وظایف یک فضانورد تازه‌کار هستند که باید بتواند این مسیر را به خوبی بگذراند. فضانوردان همچنین رهبری و مهارت‌های زیر را از طریق مطالعه و آموزش بقا تقویت می‌کنند:

در حالی که نامزد‌های فضانورد انتخاب شده به وسیله ناسا در اغلب موارد در نهایت با همین آژانس همکاری می‌کنند، اما از سمت دیگر این افراد و بسیاری از فضانوردان فارغ التحصیل شده را در مشارکت‌های بین المللی می‌بینیم. با وجود شرکای تجاری در ایالات متحده فرآیند‌های موجود برای عملیات بعدی ناسا به درستی پایه‌ریزی می‌شود. در هنگام توسعه سخت افزار، پرواز‌های فضایی و مراکز مختلف ناسا که پشتیبانی و کنترل عملیات را بر عهده دارند یا حدود ۱۶ کشور در ایستگاه فضایی بین المللی شرکت می‌کنند. این شرکت به این دلیل است که نقشی در این ماموریت افتخار‌امیز داشته باشند و نام خود را بر ماموریت‌های غرورآفرین فضانوردان ثبت کنند. هر کدام از دانشمندان و ناظران کشور‌های مختلف از تخصص‌های خاص خود برخوردار هستند و قسمت مناسب خود را در این بخش از ایستگاه فضایی دارند.
به عنوان مثال، Roscosmos (آژانس فضایی فدرال روسیه) چندین ماژول را در ایستگاه اداره می‌کند و فضانوردان را با استفاده از موشک سایوز خود به فضا می‌فرستد. آژانس فضایی کانادا در عملیات روباتیک مانند تصرف کشتی‌های باری مشارکت زیادی دارد. سایر شرکای بزرگ بین المللی عبارتند از آژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن (JAXA). هر یک از این آژانس‌ها فضانوردان مخصوص و معتمد خود را دارند که در ایستگاه فضایی و در دفتر فضانوردان کار می‌کنند.

در این دور، رکورد ۱۸،۳۵۳ برنامه برای تعداد انگشت شماری از نقاط ناسا ثبت شده است. در ابتدا، پرسنل منابع انسانی هر برنامه‌ای را بررسی می‌کردند تا ببینند آیا دارای شرایط اولیه است یا خیر. سپس هر برنامه‌ای که واجد شرایط بود به وسیله یک هیئت از فضانوردان عالی رتبه مورد بررسی قرار می‌گرفت. پنل رتبه بندی فضانوردان شامل حدود ۵۰ نفر بود که بیشترشان از فضانوردان فعلی هستند و هنوز هم به کار خود مشغول هستند. این هیئت در مورد چند صد نفر از واجد شرایط‌ترین کاندیدا‌ها تصمیم می‌گیرد و سپس در مورد هر نامزد بررسی تکمیلی انجام داد.
در مرحله بعد تعداد زیادی از نامزد‌ها رد می‌شود و تعداد کلی آن‌ها به ۱۲۰ نفر می‌رسد. گروه کوچک‌تر می‌شود و هیئت انتخاب فضانوردان بیشتر و بیشتر شرایط خود را دشوارتر و ریزتر می‌کنند. این سختی بسیار زیاد است تا در نهایت اشخاصی که واقعا توانایی دارند غربال شوند. سپس این افراد را برای مصاحبه و غربالگری پزشکی فرا خوانده می‌شوند. پس از آن، ۵۰ نامزد برتر دور دوم مصاحبه‌ها و غربالگری‌های پزشکی بیشتری را انجام خواهند داد. نامزد‌های نهایی فضانوردان از این گروه ۵۰ نفره انتخاب خواهند شد.

نامزد‌های خوش شانس دوره فضانوردی که با موفقیت توانسته‌اند این دوره را پشت سر بگذارند، از رئیس اداره عملیات پرواز در مرکز فضایی جانسون ناسا و همچنین رئیس دفتر فضانوردان تماس تلفنی دریافت می‌کنند. ناسا از نامزد‌ها می‌خواهد که اخبار را فقط با خانواده نزدیک خود به اشتراک بگذارند تا زمانی که ناسا بتواند این موضوع را به صورت رسمی و علنی اعلام کند.
ناسا سپس به طور معمول یک کنفرانس خبری برای اعلام نامزد‌های جدید برگزار می‌کند و از روزنامه نگاران و کسانی که نفوذ بالایی در رسانه‌های اجتماعی دارند دعوت می‌کند تا سوالات خود را درباره برنامه جدید و دوره‌های فضانوردی ناسا مطرح کنند. سپس، داوطلبان به سرعت وارد آموزش می‌شوند و به آن‌ها فرصت کمی داده می‌شود تا بتوانند چند ماه قبل از ماموریت‌های فشرده خود با جهان بیرون در ارتباط باشند.

درست است که فضانورد بودن شغلی معتبر است، اما کاندیدا‌ها اغلب شغل پررونق خود را برای سفر به فضا ترک می‌کنند تا بتوانند به اکتشاف در بخش دیگر هستی بپردازند. با این حال، در برخی موارد آن‌ها می‌توانند از زمان خود به عنوان فضانورد برای ارتقا خود در سایر مشاغل استفاده کنند. به عنوان مثال، فضانوردان نظامی اغلب می‌توانند مأموریت مشترکی در ناسا داشته باشند که به آن‌ها اجازه می‌دهد که در حین انجام ماموریت‌ها و یا انجام سایر وظایف فضانوردی رتبه خود را حفظ کنند.
یا کسانی که در علوم دیگر هستند می‌توانند مأموریت‌ها و وظایف مربوط به مشاغل گذشته خود را ادامه بدهد. از طرفی به آن‌ها اجازه داده می‌شود تا مقالاتی را در مجله علمی را منتشر کنند؛ همین موضوع و مجموعه‌ای از عوامل دیگر باعث می‌شود که فرد در دانشگاه و اجتماع از درجه بالایی برخوردار شود و موفقیت‌های بیشتری در انتظار او باشد.

 

منبع: دیجیاتو