سرقت با شگرد پرستاری

این‌ها بخشی از اظهارات زن ۳۲ ساله‌ای است که با شگرد پرستاری از کودکان و سالمندان به اموال مردم دستبرد می‌زد. این زن جوان در حالی که دست بند‌های نقره‌ای رنگ قانون بر دستانش خودنمایی می‌کرد، درباره سرگذشت سیاه خود به مشاور و مددکار اجتماعی کلانتری احمدآباد مشهد گفت: کودکی بیش نبودم که پدر و مادرم از یکدیگر طلاق گرفتند و من از مهر و محبت آن‌ها محروم شدم و روزگار تلخی را سپری کردم. وقتی به سن جوانی رسیدم خواستگاران کمتری داشتم چرا که به خاطر اوضاع آشفته و همچنین وضعیت نابسامان خانوادگی ام کمتر افرادی حاضر می‌شدند با من ازدواج کنند. تا این که بالاخره در ۲۷ سالگی پدرم مرا مجبور کرد به عقد مردی در بیایم که ۲۰ سال از خودم بزرگ‌تر بود، اما این ازدواج اجباری فرجامی نداشت و من بعد از چهار سال زندگی مشترک و در حالی که هنوز فرزندی نداشتم از «تیرداد» جدا شدم چرا که نمی‌توانستم به زندگی با او ادامه بدهم. در این شرایط بود که در جست و جوی یک شغل و سرپناه بار و بندیلم را بستم و از شهرستان راهی مشهد شدم. در پایانه مسافربری خودروی سواری را اجاره کردم تا مرا به یکی از مسافرخانه‌های شهر ببرد. در بین راه برای راننده جوان درد دل کردم و به او گفتم شغلم پرستاری از کودکان و سالمندان است و اکنون قصد دارم با اجاره یک منزل برای خودم کاری پیدا کنم. راننده جوان که دلش به حالم سوخته بود، با بیان این که مستأجر منزل پدرش خانه را تخلیه کرده است مرا به خانه خودشان برد تا سوئیت کوچک آن جا را اجاره کنم. وقتی با آن پیرزن و پیرمرد آشنا شدم برای یک شب اقامت در سوئیت طبقه پایین منزل شان مبلغ ۵۰ هزار تومان پرداخت کردم، اما بعد با جلب اعتماد آن زوج کهن سال حدود ۱۰ روز دیگر را به عنوان پرستار در خانه آن‌ها ماندم. در روز یازدهم بود که تصمیم گرفتم نقشه ام را عملی کنم. به همین دلیل در نیمه‌های شب زمانی که از خواب آن زوج پیر مطمئن شدم پاورچین پاورچین از پله‌ها بالا رفتم و به دنبال اشیای باارزش گشتم، اما چیزی جز گوشی پسرشان و چند کارت عابربانک پیدا نکردم. این بود که به سرقت همان گوشی تلفن هوشمند بسنده کردم و شبانه از آن جا گریختم. صبح همان روز به خیابان احمدآباد رفتم و گوشی را به مبلغ ۴ میلیون تومان فروختم. زمانی که پول را گرفتم برقی در چشمانم درخشید به طوری که احساس کردم شگرد خوبی برای درآمدزایی پیدا کرده ام. این بار به پارک رفتم و با طعمه دیگری آشنا شدم. او پیرمردی ۸۵ ساله بود و به یک پرستار نیاز داشت. من هم با چرب زبانی خیلی زود اعتمادش را جلب کردم و راهی خانه پیرمرد شدم. طولی نکشید که به محل نگهداری اشیای قیمتی دست یافتم و در یک فرصت مناسب زیورآلات او را به همراه گوشی تلفن و کارت‌های بانکی اش سرقت کردم و بدون آن که اثری از خودم به جا بگذارم از خانه پیرمرد خارج شدم و به همان فروشگاه قبلی رفتم تا گوشی تلفن را بفروشم. اما گویی قبل از من پلیس به سراغ صاحب فروشگاه رفته بود چرا که او با استعلام سریال گوشی، به طور پنهانی با پلیس ۱۱۰ تماس گرفته بود. هنوز وجهی از خریدار گوشی دریافت نکرده بودم که ناگهان ماموران کلانتری احمدآباد را در برابر خودم دیدم. زبانم بند آمد و دست و پایم را گم کردم. با این حال وقتی در دایره تجسس مقابل افسران زبده آگاهی نشستم دیگر هیچ راه گریزی نداشتم و به همه سرقت هایم اعتراف کردم.
شایان ذکر است، با توجه به اهمیت و حساسیت موضوع پرونده این زن جوان برای بررسی‌های دقیق تخصصی و با صدور دستوری از سوی سرگرد علی عسکری (رئیس کلانتری احمدآباد) به پلیس آگاهی مشهد ارسال شد.

منبع : خراسان