ماجرای تشویق طولانی فیلم‌ها در جشنواره کن
در جشنواره «کن»، معمولاً پس از پایان فیلم‌ها، تماشاچیان به صورت ایستاده و ممتد چند دقیقه به تشویق فیلم‌ها می‌پردازند. اما آیا این تشویق‌ها نشان از کیفیت بالای فیلم‌ها و شانس دریافت جایزه دارد یا ماجرا چیز دیگری است؟
فارس نوشت: بار دیگر فیلمی از اصغر فرهادی در جشنواره کن حضور پیدا کرده تا شور ملی و عرق وطن به اوج برسد، گروه کثیری هنوز جشنواره به نیمه نرسیده پیش‌بینی کنند فیلم قهرمان قطعاً برنده نخل طلا خواهد شد، بدون این‌که بقیه فیلم‌ها را دیده باشند. استدلال هم این است که بعد از نمایش فیلم برایش ۸ دقیقه، به روایتی ۹ دقیقه، به روایتی دیگر ۱۰ دقیقه و ۳۰ ثانیه کف زده‌اند! این متن‌ها را هم کسانی تولید و منتشر می‌کنند که در وطن نشسته‌اند از فاصله‌ای چند هزار کیلومتری وقایع جشنواره را تحلیل می‌کنند. مسابقات یورو تمام شده و حالا نوبت به محاسبه‌ی امتیاز‌ها و جمع و تفریق اعداد برای پیش‌بینی برنده‌ی نخل طلا رسیده.
حسین معززی‌نیا مدرس و منتقد سینما ضمن نگارش این سطور ادامه داده است: امیدواریم نخل طلا و هر جایزه و افتخار ممکن دیگر نصیب فیلم جدید آقای فرهادی عزیز شود، ولی فارغ از این، ضروری به نظر می‌رسد به یکی دو نکته توجه کنیم:
فیلم‌های بخش مسابقه در جشنواره‌ی کن، در سانس‌های متفاوتی نمایش داده می‌شود. سانس اول صبح در سالن بزرگ لومی‌یر ویژه‌ی منتقدان و روزنامه‌نگاران است. به‌طور معمول، اولین نوبت نمایش فیلم همان‌جا اتفاق می‌افتد. در همان روز، نزدیک غروب یا آخر شب در سالن دبوسی، همان فیلم برای دیگر منتقدان و نویسندگانی که به نمایش صبح نرسیده‌اند تکرار می‌شود. وسط این دو نوبت نمایش، یا گاهی در روز بعد، مراسم فرش قرمز همان فیلم برگزار می‌شود که ویژه عوامل فیلم است و مهمانان رسمی جشنواره‌ی کن. در این سانس که با عبور عوامل فیلم از روی فرش قرمز همراه است، مدیران فستیوال میزبان فیلمی‌اند که انتخابش کرده‌اند و عواملش را دعوت کرده‌اند؛ بنابراین لباس رسمی می‌پوشند و تمامی آداب ممکن را به جا می‌آورند. عوامل فیلم وقتی وارد سالن می‌شوند تشویق می‌شوند، در انتها هم تشویق می‌شوند.
اوضاع و احوال این سانس کاملاً متفاوت است. تعدادی از حاضران در این نوبت نمایش، برگزارکنندگان جشنواره‌اند، بقیه هم سینماگرانی که به جشنواره دعوت شده‌اند تا فیلم‌های همکاران‌شان را تماشا کنند یا شرکت‌کنندگان در بازار فیلم. در این نمایش رسمی اساساً آدم‌ها می‌دانند که باید دست بزنند و سازندگان یک فیلم را تشویق کنند. آمده‌اند برای همین کار. برای ضعیف‌ترین فیلم‌ها هم مدت مشخصی دست می‌زنند، چون این یک افتتاحیه‌ی رسمی است و بناست آداب رعایت شود نه این‌که فیلم نقد شود. در این نوبت نمایش، به‌ندرت عضوی از جامعه‌ی منتقدان و اهل رسانه در سالن حضور پیدا می‌کند، اگر هم بتواند بلیت دریافت کند به گوشه‌ها یا بالکن هدایت می‌شود.
در آن نمایش‌های دیگر که ویژه‌ی منتقدان است، کسانی شاید وسط فیلم غر بزنند، هو کنند، به دیالوگی یا صحنه‌ای بلند بلند بخندند یا سالن را ترک کنند. در پایان هم لزوماً کسی دست نمی‌زند، یا اگر تشویقی اتفاق بیفتد در حد سی ثانیه یا حداکثر یک دقیقه است.
مدت‌زمان تشویق فیلم در سانس نمایش رسمی، ملاک هیچ چیز نیست
بنابراین مدت‌زمان تشویق فیلم در آن سانس نمایش رسمی، ملاک هیچ چیز نیست. فیلم جدید اصغر فرهادی بر مبنای نقد‌هایی که تا الان منتشر شده متوسط به بالا ارزیابی شده. جایزه بردن یا نبردنش هیچ ارتباطی با دقایق تشویق شدن در سالن ندارد، بلکه به تصمیم هیئت داوران وابسته است و باید در نظر داشت با حضور اسپایک لی در صدر این هیئت و پوستر رسمی این دوره که تصویر ایشان را با نخل‌های کن قاب گرفته، نباید تردید کرد فیلم‌هایی جایزه خواهند برد که حواس‌شان به نمایش مظلومیت اقلیت‌ها بوده و «حرف» روز را می‌زنند. اگر در فیلم فرهادی نشانه‌ای از «حرف» روز دیده شود، قاعدتاً جایزه‌ای خواهد برد و در مراسم‌های سینمایی بعدی هم به موفقیت خواهد رسید.
نکه‌ی آخر هم این‌که این‌ها همه قیل و قال جشنواره‌هاست، دو روز دیگر فراموش می‌شود. ماندگاری فیلم‌ها را این جایزه‌ها تعیین نخواهد کرد. جدایی نادر از سیمین امروز هم فیلم درخشانی است حتی اگر اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان را نبرده بود، و فروشنده فیلم خوبی نیست حتی اگر اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان را برده باشد.
حسین معززی‌نیا مدرس و منتقد سینما ضمن نگارش این سطور ادامه داده است: امیدواریم نخل طلا و هر جایزه و افتخار ممکن دیگر نصیب فیلم جدید آقای فرهادی عزیز شود، ولی فارغ از این، ضروری به نظر می‌رسد به یکی دو نکته توجه کنیم:
فیلم‌های بخش مسابقه در جشنواره‌ی کن، در سانس‌های متفاوتی نمایش داده می‌شود. سانس اول صبح در سالن بزرگ لومی‌یر ویژه‌ی منتقدان و روزنامه‌نگاران است. به‌طور معمول، اولین نوبت نمایش فیلم همان‌جا اتفاق می‌افتد. در همان روز، نزدیک غروب یا آخر شب در سالن دبوسی، همان فیلم برای دیگر منتقدان و نویسندگانی که به نمایش صبح نرسیده‌اند تکرار می‌شود. وسط این دو نوبت نمایش، یا گاهی در روز بعد، مراسم فرش قرمز همان فیلم برگزار می‌شود که ویژه عوامل فیلم است و مهمانان رسمی جشنواره‌ی کن. در این سانس که با عبور عوامل فیلم از روی فرش قرمز همراه است، مدیران فستیوال میزبان فیلمی‌اند که انتخابش کرده‌اند و عواملش را دعوت کرده‌اند؛ بنابراین لباس رسمی می‌پوشند و تمامی آداب ممکن را به جا می‌آورند. عوامل فیلم وقتی وارد سالن می‌شوند تشویق می‌شوند، در انتها هم تشویق می‌شوند.
اوضاع و احوال این سانس کاملاً متفاوت است. تعدادی از حاضران در این نوبت نمایش، برگزارکنندگان جشنواره‌اند، بقیه هم سینماگرانی که به جشنواره دعوت شده‌اند تا فیلم‌های همکاران‌شان را تماشا کنند یا شرکت‌کنندگان در بازار فیلم. در این نمایش رسمی اساساً آدم‌ها می‌دانند که باید دست بزنند و سازندگان یک فیلم را تشویق کنند. آمده‌اند برای همین کار. برای ضعیف‌ترین فیلم‌ها هم مدت مشخصی دست می‌زنند، چون این یک افتتاحیه‌ی رسمی است و بناست آداب رعایت شود نه این‌که فیلم نقد شود. در این نوبت نمایش، به‌ندرت عضوی از جامعه‌ی منتقدان و اهل رسانه در سالن حضور پیدا می‌کند، اگر هم بتواند بلیت دریافت کند به گوشه‌ها یا بالکن هدایت می‌شود.
در آن نمایش‌های دیگر که ویژه‌ی منتقدان است، کسانی شاید وسط فیلم غر بزنند، هو کنند، به دیالوگی یا صحنه‌ای بلند بلند بخندند یا سالن را ترک کنند. در پایان هم لزوماً کسی دست نمی‌زند، یا اگر تشویقی اتفاق بیفتد در حد سی ثانیه یا حداکثر یک دقیقه است.
مدت‌زمان تشویق فیلم در سانس نمایش رسمی، ملاک هیچ چیز نیست
بنابراین مدت‌زمان تشویق فیلم در آن سانس نمایش رسمی، ملاک هیچ چیز نیست. فیلم جدید اصغر فرهادی بر مبنای نقد‌هایی که تا الان منتشر شده متوسط به بالا ارزیابی شده. جایزه بردن یا نبردنش هیچ ارتباطی با دقایق تشویق شدن در سالن ندارد، بلکه به تصمیم هیئت داوران وابسته است و باید در نظر داشت با حضور اسپایک لی در صدر این هیئت و پوستر رسمی این دوره که تصویر ایشان را با نخل‌های کن قاب گرفته، نباید تردید کرد فیلم‌هایی جایزه خواهند برد که حواس‌شان به نمایش مظلومیت اقلیت‌ها بوده و «حرف» روز را می‌زنند. اگر در فیلم فرهادی نشانه‌ای از «حرف» روز دیده شود، قاعدتاً جایزه‌ای خواهد برد و در مراسم‌های سینمایی بعدی هم به موفقیت خواهد رسید.
نکه‌ی آخر هم این‌که این‌ها همه قیل و قال جشنواره‌هاست، دو روز دیگر فراموش می‌شود. ماندگاری فیلم‌ها را این جایزه‌ها تعیین نخواهد کرد. جدایی نادر از سیمین امروز هم فیلم درخشانی است حتی اگر اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان را نبرده بود، و فروشنده فیلم خوبی نیست حتی اگر اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان را برده باشد.
ارسال نظرات
نظرات مخاطبان
انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
جالب بود.