صفحه نخست

دیگه چه خبر

فرهنگ و هنر

خانواده و جامعه

چند رسانه ای

صفحات داخلی

۲۳ خرداد ۱۴۰۰ - ۱۶:۴۹

مشهورترین سکانس مناظره تاریخ سینما

به بهانه ایام انتخابات در کشورمان به یکی از مشهورترین و شاید حتی مهمترین مناظره تاریخ سینما با بازی رابرت ردفورد نگاهی انداخته‌ایم.
کد خبر: ۴۰۳۹۹
تعداد نظرات: ۱ نظر
 
 
در همه دوره‌های تاریخ در جریان انتخابات یکی از مهم‌ترین شاخص‌های مقایسه بین نامزدها، مناظره میان آنهاست. از زمانی که رسانه‌ها قدرت را در دست گرفته اند، مناظره‌ها نیز اثرگذاری شان بیشتر از قبل شده برای مثال معروف است که در انتخابات ۱۹۶۰ آمریکا ریچارد نیکسون که به نظر می‌رسید از پس جان اف. کندی برآید با مناظره‌های تلویزیونی بود که قافیه را به سناتور ماساچوست باخت و طبق نظرسنجی‌های میدانی خیلی‌ها نظرشان در جریان همان مناظره‌ها تغییر کرد.
حالا به بهانه ایام انتخابات ریاست جمهوری در کشورمان به یکی از مشهورترین و شاید حتی مهمترین مناظره تاریخ سینما نگاهی انداخته ایم؛ فیلمی که در دهه ملتهب هفتاد میلادی ساخته شد و جیمی کارتر رییس جمهوری سابق آمریکا موفقیتش در رقابت با جرالد فورد را مدیون ستاره آن فیلم یعنی رابرت ردفورد می‌داند.
سکانس مناظره مورد اشاره مربوط به فیلم «کاندیدا» یا «نامزد» ساخته سال ۱۹۷۲ مایکل ریچی است. فیلم ریچی درباره تمایل سیاستمداران به گفتن حرف‌های کلیشه‌ای و پیش پا افتاده ا‌ست آن هم موقعی که باید با مردم روراست باشند. در این فیلم رابرت ردفورد ستاره سینمای هالیوود در نقش بیل مک کی نامزد انتخاباتی ظاهر می‌شود. او که هیچ شناختی از کشورداری و سیاست ندارد از سوی یک دموکرات وارد کمپین انتخاباتی می‌شود و، اما صحنه مناظره فیلم، جایی که رابرت ردفورد شروع می‌کند تا حرف‌های از پیش تهیه شده را کنار بگذارد و حرف‌های خودش را بزند چنان تاثیرگذار بود که تقریبا دو دهه بعد از مناظره میان جیمی کارتر و جرالد فورد در سال ۱۹۷۶، کارتر رییس جمهوری سابق آمریکا چنین اعتراف کرد: رابرت ردفورد احتمالا دلیل رییس جمهوری من بود.
فیلم «کاندیدا» در آن سال نامزد دو جایزه اسکار شد و البته در انتها جایزه اسکار بهترین فیلمنامه را نیز به دست آورد.
 
 
 
ارسال نظرات
انتشار نظرات حاوی توهین، افترا و نوشته شده با حروف (فینگلیش) ممکن نیست.
نظرات مخاطبان
انتشار یافته: ۱
در انتظار بررسی: ۰
علی محمد بیدارمغز
|
|
۰۸:۰۴ - ۱۴۰۰/۰۳/۲۵
سلام. نیکسون در آن انتخابات قافیه را نباخت، بلکه قیافه را باخت. در مناظرات رادیویی نیکسون به دلیل اشراف بیشتر بر مسائل جهانی پیش افتاد اما وقتی که تلویزیون تصاویر آنها را پخش کرد، کندی به خاطر قیافه جذاب تر طرفداران بیشتر کسب کرد و در نهایت برنده شد.