ایده آل پوست روشن

ایده آل سازی از پوست روشن به عنوان نقطه اوج زیبایی، بر عزت نفس زنان رنگین پوست در گوشه و کنار جهان تاثیر می‌گذارد. در بسیاری از فرهنگ‌ها رنگ پوست یک معیار اجتماعی است که معمولا هم رنگین پوستان و هم سفیدپوستان از آن به عنوان معادل نژاد استفاده می‌کنند. جذابیت، امکان ازدواج، فرصت‌های شغلی و منزلت اجتماعی اقتصادی ارتباط مستقیمی با رنگ پوست دارد.
در نتیجه بسیاری از زنان رنگین پوست به دنبال راه حل‌های شیمیایی برای روشن کردن چهره خود هستند. این زنان در سال ۲۰۲۰ یک کسب و کار پر رونق جهانی را برای کرم‌ها و مواد قابل تزریق سفیدکننده به ارزش ۸.۶ میلیارد دلار به وجود آورده اند که ا ۲.۳ میلیارد دلار این مبلغ به تنهایی در آمریکا هزینه شده است. پیش بینی می‌شود که ارزش این بازار تا سال ۲۰۲۷ به ۱۲.۳ میلیارد دلار برسد.
من در حوزه کاری خود در علم رفتاری و رنگ گرایی، پدید سفیدکردن پوست را در طول یک دهه مورد مطالعه قرار داده ام و برای انجام این تحقیق به سراسر جهان سفر کرده ام و با دیدار از تمام گروه‌های نژادی بزرگ، رشد این صنعت را دنبال کرده ام. این عمل هم پیچیدگی‌های نژادی و هم نگرانی‌های سلامتی مهمی را به همراه دارد.

یک عمل رایج

همانطور که سال ۲۰۱۵ در خلال گفتگویم در مستند «دختران روشن» اشاره کرده ام، اگرچه روشن کردن پوست کار رایجی است، اما، چون محصولات حاوی استروئیدها، سفیدکننده هیدرو کوئینوم و جیوه هستند، این عمل هم خطرناک است و هم به طور بالقوه جان افراد را تهدید می‌کند. سازمان بهداشت جهانی هشدار می‌دهد که سفیدکننده‌های پوست می‌توانند باعث آسیب‌های کبدی و کلیه، مشکلات عصبی، سرطان و در مورد زنان باردار، موجب مرده زایی شوند.
این اقدام کار جدیدی نیست. این کار در دهه ۱۹۵۰ در بسیاری از کشور‌های آفریقایی محبوبیت پیدا کرد؛ امروز حدود ۷۷ درصد زنان در نیجریه، ۲۷ درصد در سنگال و ۳۵ درصد در آفریقای جنوبی، پوست خود را سفید می‌کنند. تبعیض مبتنی بر طبقه در هند در سال ۱۹۵۰ غیرقانونی اعلام شد، اما زنان (و مردان) دارای پوست تیره همچنان مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند و پوست روشن هنوز هم یک عامل تمایز اجتماعی است و به خلوص و نخبه بودن فرد نسبت داده می‌شود.
در خاورمیانه عمل سفیدکردن پوست بیشتر از همه در اردن رواج دارد و ۶۰.۷ درصد زنان اردنی این کار را انجام می‌دهند. به نظر می‌رسد که دولت برزیل با تشویق مهاجرت از اروپا و دلسرد کردن کسانی که تبار آفریقایی دارند، ترجیح پوست سفید بر تیره را نشان می‌دهد.
این پدیده در آمریکای شمالی نیز مجادله برانگیز است، چون سفیدکردن را به وجود یک تمایل به سفید پوست شدن تعبیر می‌کنند. در نتیجه کرم‌های سفیدکننده‌ای که در آمریکا بازاریابی می‌شوند برای روشن کردن پوست تبلیغ نمی‌شوند بلکه برای «از بین بردن لک ها» و «لکه‌های ناشی از گذر سن» به فروش می‌رسند.
بعد از صدور حکم دیوان عالی آمریکا در سال ۱۹۶۷ برای قانونی شدن ازدواج بین نژادی، استفاده از این مواد به اوج خود رسید. به دنبال جنبش حقوق مدنی، مهاجران با پوست تیره از کشور‌های در حال توسعه گروه گروه به آمریکا آمدند و با خود ایده آل زیبایی پوست روشن را آوردند و برای رسیدن به این زیبایی به سفید کردن پوست خود روی آوردند.

دامن زدن به «رنگ گرایی»

تولید کنندگان کرم‌های سفیدکننده اکنون با فشار فزاینده‌ای برای در نظر گرفتن مسئله نژادپرستی مواجه اند و فعالان این حوزه می‌گویند که محصولات آن‌ها تلویحا نشانگر ترجیح دادن پوست روشن‌تر هستند. در سال ۲۰۲۰ جانسون اند جانسون اعلام کرد که این شرکت دو محصول خود را که برای کم کردن از لکه‌های تیره پوست بازاریابی می‌شد، اما به طور گسترده‌ای به عنوان روشن کننده پوست مورد استفاده قرار می‌گرفت، دیگر عرضه نخواهد کرد.
لورال بزرگ‌ترین تولید کننده کرم‌های سفیدکننده در جهان، قول داده است که کلمات «سفید»، «بور» و «سفید» را از برچسب هایش حذف کند، اما همچنان به تولید این محصولات ادامه خواهد داد.
برخی کشور‌های آفریقایی برای ممنوع کردن عرضه کرم‌های سفیدکننده اقداماتی انجام داده اند. موفقیت فیلم «پلنگ سیاه» نیز آغازگر جنبشی در تمجید از پوست تیره و هشتگ‌هایی از جمله #ملانین پاپین و #جادوی دختر سیاه شده است.
از نظر من آموزش جامعه و فعالیت‌های اجتماعی در این زمینه، باید حفاظت از سلامتی و عزت نفس زنان رنگین پوست را هدف اصلی خود قرار دهد. کوتاهی کردن در هر یک از این اهداف، تنها به تداوم این مشکل خواهد انجامید و در عین حال یک صنعت ۸.۶ میلیارد دلاری زیبایی با کمک کرم سفیدکننده را نیز زنده نگه خواهد داشت.