اسکیزوفرنی دومین عامل افزایش مرگ بر اثر کرونا

مطالعات گذشته نشان داده بودند افراد مبتلا به بیماری‌های روانی خصوصا افسردگی و اسکیزوفرنی (وضعیتی که موجب آشفتگی تفکر و ادراک می‌شود) در معرض خطر بالاتر آلوده شدن به ویروس عامل کووید ۱۹ (SARS-CoV-۲) قرار دارند.
پژوهشگران در مطالعه‌ی جدیدی که در وب‌سایت لایو ساینس گزارش شده است، سوابق سلامتی ۲۶۰ کلینیک سرپایی و چهار بیمارستان شهر نیویورک را مورد بررسی قرار دادند. از ۲۶،۵۴۰ بیمار مورد آزمایش، نتیجه‌ی آزمایش کووید ۷۳۴۸ فرد بزرگسال از سوم مارس تا ۳۱ مه مثبت شده بود. آن‌ها سپس بیماران مبتلا به یک اختلال روانی گزارش‌شده را به سه گروه دسته‌بندی کردند (اسکیزوفرنی، اختلال خلقی یا اختلال اضطراب) و آن‌ها را با بیماران مبتلا به کووید ۱۹ که به هیچ نوع اختلال روانی تشخیص داده‌شده مبتلا نبودند، مقایسه کردند. پژوهشگران اثر عواملی مانند جنس، سن، نژاد و عوامل خطر شناخته‌شده‌ی کووید ۱۹ را در نظر گرفتند: فشار خون بالا، دیابت، شرایط قلبی، بیماری انسدادی مزمن ریه، بیماری مزمن کلیه، استعمال دخانیات و سرطان.
از بیش از ۷۰۰۰ فرد بزرگ‌سالی که در آن زمان نتیجه آزمایش ویروس کرونای آن‌ها مثبت شده بود، ۷۵ بیمار دارای سابقه‌ی اسکیزوفرنی، ۵۶۴ بیمار دارای سابقه‌ی نوعی اختلال خلقی و ۳۶۰ نفر دارای سابقه‌ی اختلال اضطراب بودند. در مجموع، ۸۶۴ نفر از بیماران مبتلا به کووید ۱۹ طی ۴۵ روز از زمان تشخیص، از دنیا رفتند یا تحت مراقبت تسکینی قرار گرفتند.
پژوهشگران هیچ ارتباطی میان اختلالات خلقی یا اضطراب و مرگ بر اثر کووید ۱۹ پیدا نکردند؛ اما دریافتند که نرخ مرگ‌و‌میر ناشی از کووید ۱۹ در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نسبت به افرادی که دچار این اختلال روانی نبودند، ۲٫۷ برابر بیشتر بود. بر این اساس، اسکیزوفرنی پس از عامل سن، دومین عامل افزایش احتمال مرگ بر اثر کووید ۱۹ است.
برای مقایسه، صرف نظر از اینکه افراد دچار نوعی اختلال روانی بودند یا نه، احتمال مرگ بر اثر کووید ۱۹ در بیماران دارای سن ۴۵ تا ۵۳ سال ۳٫۹ برابر بیشتر از بیماران جوان‌تر بود و این خطر پس از ۵۴ سالگی، هر ده سال دو برابر می‌شد. خطر مرگ ناشی از کووید ۱۹ در بیماران دچار نارسایی قلبی یا دیابت به ترتیب ۱٫۶۵ و ۱٫۲۸ برابر بیشتر بود.
اما چرا یک بیماری روانی ممکن است با خطر مرگ ناشی از کووید ۱۹ ارتباط داشته باشد؟ دکتر دونالد گوف، استاد روان‌پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک و نویسنده‌ی ارشد مقاله گفت:
این نتیجه هم قابل انتظار و هم تعجب‌آور بود. پژوهش‌ها نشان داده است که امید به زندگی افراد مبتلا به اسکیزوفرنی به‌طور متوسط ۲۰ سال کمتر است و بسیاری از آن‌ها به علت ذات‌الریه و بیماری‌های ویروسی زودتر از دنیا می‌روند.
اما تصور می‌شد این کاهش امید به زندگی عمدتا منعکس‌کننده‌ی عوامل خطر پزشکی دیگر و رفتار‌هایی باشد که معمولا همراه اسکیزوفرنی است؛ از جمله چاقی، بیماری قلبی و کشیدن سیگار. در این مطالعه، با اینکه پژوهشگران تأثیر وضعیت‌های مذکور را در نظر گفتند، افراد مبتلا به اسکیزوفرنی همچنان از خطر مرگ بالاتری برخوردار بودند. گوف به لایو ساینس می‎‌گوید: «به نظر می‌رسد مسئله‌ای در مورد بیماری اسکیزوفرنی یا احتمالا دارو‌ها وجود داشته باشد که موجب شود آن‌ها واقعا در معرض خطر مرگ بالایی قرار داشته باشند.» برای مثال، شاید بیماری یا دارو‌ها سیستم ایمنی را مختل می‌کند. پژوهش‌های گذشته نشان داده‌اند که پاسخ‌های سیستم ایمنی ممکن است در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی متفاوت باشد و نیز ژن‌هایی که تنظیم‌کننده پاسخ سیستم ایمنی دربرابر عفونت هستند، در این افراد تغییراتی داشته باشد.
دکتر نوربرت مولر، استاد روان‌پزشکی دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ که در مطالعه‌ی جدید نقشی نداشت، می‌گوید: «این مطالعه خصوصا از نظر نقش سیستم ایمنی بسیار جالب است.». به گفته‌ی وی، برخی از روان‌پزشکان گمان می‌کنند اسکیزوفرنی با فعال‌سازی مولکول‌های سیگنال‌دهنده‌ی التهاب سیستم ایمنی که سیتوکین نامیده می‌شوند، ارتباط داشته باشد. یکی از علل شایع مرگ بر اثر کووید ۱۹ نیز فعالیت بیش‌از‌حد این سیتوکین‌ها است که با عنوان طوفان سیتوکین شناخته می‌شود. مولر می‌گوید: «چنین مکانیسمی همچنین می‌تواند در اسکیزوفرنی نقش داشته باشد و یکی از مسیر‌های مشترک اسکیزوفرنی و روند مرگبار کووید ۱۹ باشد. اما ژن‌هایی که روی پاسخ ایمنی اثر دارند نیز ممکن است نقش داشته باشند».
بااین‌حال، مطالعه‌ی جدید از نظر کم بودن تعداد بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و نبود اطلاعات مربوط به دارو‌های روان‌پریشی بیماران محدودیت داشت. داده‌ها فقط شامل بیمارانی می‌شد که به درمان در سیستم مراقبت بهداشت نیویورک دسترسی داشتند و در جریان اوج شیوع نیویورک جمع‌آوری شده بود؛ یعنی زمانی‌که عمدتا افراد دارای خطر بالا و افراد علامت‌دار مورد آزمایش قرار می‌گرفتند. گوف می‌گوید: «نرخ عفونت بسیار بالا بود و سیستم درمان تحت فشار قرار گرفته بود و درمان‌ها به اندازه‌ی درمان‌های کنونی مؤثر نبودند. از آن زمان، نرخ مطلق مرگ‌و‌میر در همه جا کاهش یافته است؛ اما فکر می‌کنیم این نتیجه‌گیری همچنان درست باشد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض خطر بالاتری قرار دارند.»
گوف و گروهش در حال انجام پژوهش‌های بیشتر برای بررسی این موضوع هستند که آیا علت بیولوژیکی وجود دارد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در معرض خطر بالاتری قرار دارند. گوف می‌گوید: «در شرایط حاضر فکر می‌کنیم که مهم است توجه مردم را به این مسئله جلب کنیم و افراد مبتلا به اسکیزوفرنی باید از کسانی باشند که برای دریافت واکسن در اولویت قرار می‌گیرند.»