بی‌برنامگی تیم‌های ایرانی در آسیا
لیگ قهرمانان آسیا برای تیم‌های ایرانی حکم کودکی را دارد که به در و دیوار می‌زند تا یک وسیله‌ای را به دست بیاورد اما برنامه‌ای برای استفاده از آن ندارد.
لیگ قهرمانان آسیا به صورت یکپارچه از ۲۴ شهریور در کشور قطر آغاز می‌شود و نمایندگان ایران یعنی استقلال، پرسپولیس، سپاهان و شهرخودرو در ایران رقابت‌ها حاضر هستند. این مسابقات از هفته سوم دنبال خواهد شد و تیم‌ها قرار است در مرحله گروهی در چهار دیدار به میدان بروند، ولی این پایان کار نیست، چون بازی‌ها تا اتمام مرحله نیمه نهایی و مشخص شدن چهره تیم فینالیست از منطقه غرب، ادامه خواهد داشت.
شروع این مسابقات در شرایطی است که وضعیت نمایندگان ایران در آستانه شروع این رقابت‌ها امیدوار کننده نیست و نمی‌توان به موفقیت این چهار تیم با توجه به نتایج ضعیف در دو بازی نخست امیدوار بود؛ البته هنوز شانس‌هایی وجود دارد، ولی به نظر تیم‌های ایرانی از سر اجبار راهی این مسابقات می‌شوند.
*تلاش بیهوده برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا
درست است که تیم‌های ایرانی سال‌ها در کسب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا ناکام ماندند، اما اهمیت این رقابت‌ها همچنان برای تیم‌های ایرانی زیاد است و در طول فصل جاری و فصول گذشته، رقابت سختی برای کسب سهمیه این مسابقات وجود داشت. به همین دلیل در هر فصل از مسابقات، یکی از هدف‌گذاری تیم‌های ایرانی کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا است تا در این رقابت‌ها حاضر شوند و نامی برای خود دست و پا کنند. حداقل آسیایی‌ها بعد از چندین سال، از تیم‌هایی مانند پرسپولیس، استقلال و سپاهان انتظار بالایی دارند و رویارویی با نمایندگان ایران به خصوص وقتی بازی در ایران برگزار شود، کار سختی برای این تیم‌ها به شمار می‌رود.
با این وجود، رفتار تیم‌های ایرانی در هفته‌های گذشته به گونه‌ای است که گویا از سر اجبار به این مسابقات می‌روند و فقط می‌خواهند چهار بازی دور گروهی برگزار و پرونده مسابقات بسته شود تا باز هم با خیال راحت مسابقات خود را در لیگ برتر ایران دنبال کنند. این وضعیت یعنی ایرانی‌ها برنامه‌ای برای موفقیت ندارند؛ یعنی می‌روند که صرفا بازی‌های خود را برگزار کنند و این اتفاق ممکن است به نتایج فاجعه‌بار در آسیا ختم شود.
*چهار تیم ناآماده در برابر تیم‌های عربی تا دندان مسلح
نگاهی به وضعیت استقلال گواه همین مطلب است. مدیریت استقلال قبل از اینکه فصل تمام شود، تغییر سرمربی تیم را کلید زد و از طرفی نتوانست سرمربی ایتالیایی را فعلا به تهران بیاورد تا مجبور شود هدایت تیم را به طور موقت به مربی دیگری واگذار کند. در نتیجه مذاکراتی با برخی مربیان صورت گرفت که هیچ یک حاضر به قبول مربیگری به صورت موقت نبودند و در نهایت مجید نامجو مطلق به واسطه تعهدی و علاقه‌ای که به این تیم داشت، قبول کرد استقلال را در آسیا هدایت کند.
در اردوگاه پرسپولیس هم وضعیت بهتر نیست. یحیی گل‌محمدی که از دست مدیران تیم ناراحت است، گفته بعد از لیگ قهرمانان آسیا استعفا می‌دهد. این موضوع یعنی او هم صرفا به واسطه مدت زمان کوتاه تا بازی‌های آسیایی پذیرفته بعد از مسابقات استعفا دهد و امیدی به آینده ندارد.
در مشهد هم مالک تیم هدایت شهرخودرو را به رحمتی واگذار کرد و از آوردن یک سرمربی با سابقه خودداری کرده تا این تیم فعلا در لیگ قهرمانان آسیا شرکت کند.
سپاهانی‌ها هم بعد از گذشت دو هفته از اتمام لیگ برتر، تازه سرمربی جدید خود را انتخاب کردند تا نویدکیا در نخستین روز‌های مربیگری خود در سخت‌ترین رویداد یعنی لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کند.
با این رویکرد، مشخص نیست چرا در طول یک فصل، تیم‌ها برای رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان آسیا تا این حد جانفشانی می‌کنند تا در پایان با بدترین آمادگی به مصاف قهرمانان سایر کشور‌ها بروند و با نتایج ضعیف، کارنامه گذشته فوتبال ایران را لکه‌دار کنند؟
شروع این مسابقات در شرایطی است که وضعیت نمایندگان ایران در آستانه شروع این رقابت‌ها امیدوار کننده نیست و نمی‌توان به موفقیت این چهار تیم با توجه به نتایج ضعیف در دو بازی نخست امیدوار بود؛ البته هنوز شانس‌هایی وجود دارد، ولی به نظر تیم‌های ایرانی از سر اجبار راهی این مسابقات می‌شوند.
*تلاش بیهوده برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا
درست است که تیم‌های ایرانی سال‌ها در کسب قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا ناکام ماندند، اما اهمیت این رقابت‌ها همچنان برای تیم‌های ایرانی زیاد است و در طول فصل جاری و فصول گذشته، رقابت سختی برای کسب سهمیه این مسابقات وجود داشت. به همین دلیل در هر فصل از مسابقات، یکی از هدف‌گذاری تیم‌های ایرانی کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا است تا در این رقابت‌ها حاضر شوند و نامی برای خود دست و پا کنند. حداقل آسیایی‌ها بعد از چندین سال، از تیم‌هایی مانند پرسپولیس، استقلال و سپاهان انتظار بالایی دارند و رویارویی با نمایندگان ایران به خصوص وقتی بازی در ایران برگزار شود، کار سختی برای این تیم‌ها به شمار می‌رود.
با این وجود، رفتار تیم‌های ایرانی در هفته‌های گذشته به گونه‌ای است که گویا از سر اجبار به این مسابقات می‌روند و فقط می‌خواهند چهار بازی دور گروهی برگزار و پرونده مسابقات بسته شود تا باز هم با خیال راحت مسابقات خود را در لیگ برتر ایران دنبال کنند. این وضعیت یعنی ایرانی‌ها برنامه‌ای برای موفقیت ندارند؛ یعنی می‌روند که صرفا بازی‌های خود را برگزار کنند و این اتفاق ممکن است به نتایج فاجعه‌بار در آسیا ختم شود.
*چهار تیم ناآماده در برابر تیم‌های عربی تا دندان مسلح
نگاهی به وضعیت استقلال گواه همین مطلب است. مدیریت استقلال قبل از اینکه فصل تمام شود، تغییر سرمربی تیم را کلید زد و از طرفی نتوانست سرمربی ایتالیایی را فعلا به تهران بیاورد تا مجبور شود هدایت تیم را به طور موقت به مربی دیگری واگذار کند. در نتیجه مذاکراتی با برخی مربیان صورت گرفت که هیچ یک حاضر به قبول مربیگری به صورت موقت نبودند و در نهایت مجید نامجو مطلق به واسطه تعهدی و علاقه‌ای که به این تیم داشت، قبول کرد استقلال را در آسیا هدایت کند.
در اردوگاه پرسپولیس هم وضعیت بهتر نیست. یحیی گل‌محمدی که از دست مدیران تیم ناراحت است، گفته بعد از لیگ قهرمانان آسیا استعفا می‌دهد. این موضوع یعنی او هم صرفا به واسطه مدت زمان کوتاه تا بازی‌های آسیایی پذیرفته بعد از مسابقات استعفا دهد و امیدی به آینده ندارد.
در مشهد هم مالک تیم هدایت شهرخودرو را به رحمتی واگذار کرد و از آوردن یک سرمربی با سابقه خودداری کرده تا این تیم فعلا در لیگ قهرمانان آسیا شرکت کند.
سپاهانی‌ها هم بعد از گذشت دو هفته از اتمام لیگ برتر، تازه سرمربی جدید خود را انتخاب کردند تا نویدکیا در نخستین روز‌های مربیگری خود در سخت‌ترین رویداد یعنی لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کند.
با این رویکرد، مشخص نیست چرا در طول یک فصل، تیم‌ها برای رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان آسیا تا این حد جانفشانی می‌کنند تا در پایان با بدترین آمادگی به مصاف قهرمانان سایر کشور‌ها بروند و با نتایج ضعیف، کارنامه گذشته فوتبال ایران را لکه‌دار کنند؟
ارسال نظرات