ابداع ژلی شبیه به مغز با قابلیت یادآوری و فراموشی!
دانشمندان ژاپنی موفق به ایجاد یک هیدروژل شده اند که مانند مغز انسان توانایی فراموش کردن و یادآوری دارد.
مغز ما نه تنها مسائل را به یاد نمی‌آورد، بلکه آن‌ها را فراموش نیز می‌کند. اگرچه ممکن است این موضوع یک محدودیت به نظر برسد، اما چیزی است که اکنون در یک هیدروژل شبیه سازی شده است و می‌تواند حتی کاربرد‌های عملی هم داشته باشد.
این ماده توسط دانشمندان دانشگاه "هوکایدو" در ژاپن تهیه شده و اکثر آن از آب تشکیل شده است. در ساخت آن همچنین از پلیمر‌های حساس به دما که به نام "پلی آمفولیت" شناخته می‌شوند، استفاده شده است. این پلیمر‌ها موجب پایداری و ساختار نگهدارنده ژل می‌شوند که حاوی آب زیادی است.
محققان برای نشان دادن قابلیت‌های شبیه به مغز این هیدروژل، با قرار دادن لایه‌ای از آن بین دو صفحه پلاستیکی که قسمت بالای آن دارای شکل یا حروف بریده شده بود، شروع کردند. سپس این ژل در یک ظرف آب سرد غوطه ور شد و که سرما باعث شد این ژل کوچک شود و مقدار زیادی از آب آن خارج شود که در اصل به معنی این بود که شکل یا حرف موجود روی آن ناپدید شد و به یک تخته خالی شفاف تبدیل شد.
سپس این ژل به یک ظرف آب گرم منتقل شد که باعث شد قسمت در معرض دمای این هیدروژل با جذب آب و تورم واکنش نشان دهد، در حالی که بقیه ژل بی تأثیر ماند. سپس هنگامی که این ژل بلافاصله دوباره در آب سرد قرار گرفت، آن مناطق متورم شدند و به لطف پدیده‌ای به نام "سرخوردگی ساختاری" (structure frustration) به شکل مات و مرئی درآمدند که باعث شد اشکال یا حروف دوباره دیده شوند.
سپس با گذشت چند ساعت که کل ژل خنک شد و آب جذب شده را رها کرد، تصویر از بین رفت و ناپدید شد.
گفته می‌شود هر چه ژل مدت زمان طولانی تری در آب گرم یا داغ قرار بگیرد، بیشتر طول می‌کشد تا تصویر در آب سرد از بین برود. این برخلاف روشی نیست که مغز ما بر اساس آن کار می‌کند، چرا که ما چیز‌هایی که بیشترین زمان را صرف آن‌ها کرده ایم یا اتفاقاتی که در شرایط خاص برایمان افتاده، عموماً مواردی هستند که مدت طولانی تری آن‌ها را به یاد می‌آوریم.
علاوه بر این مشخص شد که اگر ژل درست پس از مات شدن تصویر از آب سرد خارج شود، آن تصویر تحت تأثیر کشش یا نوسانات دمای هوای محیط قرار نمی‌گیرد.
پروفسور کونپنگ کوی به همراه پروفسور جیان پینگ گونگ، این تحقیق را به عهده داشته است.
پروفسور "کانپنگ کوی" که به همراه پروفسور "جیان پینگ گونگ" این تحقیق را رهبری کرد، می‌گوید: سیستم حافظه شبیه به مغز این هیدروژل برای برخی از برنامه‌ها مانند پیام‌های قابل ناپدید شدن در مسائل امنیتی قابل بکارگیری است.
این تحقیق در مجله PNAS منتشر شده است.
این ماده توسط دانشمندان دانشگاه "هوکایدو" در ژاپن تهیه شده و اکثر آن از آب تشکیل شده است. در ساخت آن همچنین از پلیمر‌های حساس به دما که به نام "پلی آمفولیت" شناخته می‌شوند، استفاده شده است. این پلیمر‌ها موجب پایداری و ساختار نگهدارنده ژل می‌شوند که حاوی آب زیادی است.
محققان برای نشان دادن قابلیت‌های شبیه به مغز این هیدروژل، با قرار دادن لایه‌ای از آن بین دو صفحه پلاستیکی که قسمت بالای آن دارای شکل یا حروف بریده شده بود، شروع کردند. سپس این ژل در یک ظرف آب سرد غوطه ور شد و که سرما باعث شد این ژل کوچک شود و مقدار زیادی از آب آن خارج شود که در اصل به معنی این بود که شکل یا حرف موجود روی آن ناپدید شد و به یک تخته خالی شفاف تبدیل شد.
سپس این ژل به یک ظرف آب گرم منتقل شد که باعث شد قسمت در معرض دمای این هیدروژل با جذب آب و تورم واکنش نشان دهد، در حالی که بقیه ژل بی تأثیر ماند. سپس هنگامی که این ژل بلافاصله دوباره در آب سرد قرار گرفت، آن مناطق متورم شدند و به لطف پدیده‌ای به نام "سرخوردگی ساختاری" (structure frustration) به شکل مات و مرئی درآمدند که باعث شد اشکال یا حروف دوباره دیده شوند.
سپس با گذشت چند ساعت که کل ژل خنک شد و آب جذب شده را رها کرد، تصویر از بین رفت و ناپدید شد.
گفته می‌شود هر چه ژل مدت زمان طولانی تری در آب گرم یا داغ قرار بگیرد، بیشتر طول می‌کشد تا تصویر در آب سرد از بین برود. این برخلاف روشی نیست که مغز ما بر اساس آن کار می‌کند، چرا که ما چیز‌هایی که بیشترین زمان را صرف آن‌ها کرده ایم یا اتفاقاتی که در شرایط خاص برایمان افتاده، عموماً مواردی هستند که مدت طولانی تری آن‌ها را به یاد می‌آوریم.
علاوه بر این مشخص شد که اگر ژل درست پس از مات شدن تصویر از آب سرد خارج شود، آن تصویر تحت تأثیر کشش یا نوسانات دمای هوای محیط قرار نمی‌گیرد.
پروفسور کونپنگ کوی به همراه پروفسور جیان پینگ گونگ، این تحقیق را به عهده داشته است.
پروفسور "کانپنگ کوی" که به همراه پروفسور "جیان پینگ گونگ" این تحقیق را رهبری کرد، می‌گوید: سیستم حافظه شبیه به مغز این هیدروژل برای برخی از برنامه‌ها مانند پیام‌های قابل ناپدید شدن در مسائل امنیتی قابل بکارگیری است.
این تحقیق در مجله PNAS منتشر شده است.
ارسال نظرات