آرزوی دانش آموزان این روستا داشتن اینترنت است
کار هر روز اوست؛ ۲۵ کیلومتر طی می‌کند؛ ۱۵ کیلومتر با خودرو و ۱۰ کیلومتر با پای پیاده تا برسد به روستایی که ۲۵ دانش آموز بی‌بهره از اینترنت و سامانه "شاد" دارد.
جلوی درب خانه تک‌تک دانش‌آموزان می‌رود و به هرکدام جداگانه آموزش می‌دهد تا در ایام کرونا، دانش آموزی از درس و مشق عقب نماند و کلاس درس تعطیل نشود. تنها یک آرزو دارد و آن هم برآورده شدن آرزوی دانش آموزان روستای "سردره" شهر قلعه رئیسی مرکز بخش چاروساست.
آرزوی آن‌ها خیلی ابتدایی و ساده است؛ دانش آموزان این منطقه دسترسی به شبکه اینترنت را خواستارند.
«علی فرزاد» معلم ۴۷ ساله با ۱۹ سال سابقه تدریس در آموزش و پرورش است؛ او که تاکنون چندین بار با نجات از حادثه رانش کوه خود را به مدرسه روستای محل تدریس رسانده، این بار هم در ایام کرونا با فداکاری و از خودگذشتگی به صورت حضوری جلوی درب خانه‌های دانش آموزان کلاس می‌رود و به آنان آموزش می‌دهد.
فرزاد»، معلم چاروسایی در گفتگو با خبرنگار ایسنا، شیرین‌ترین خاطره ایام کاریش را تعطیل نکردن کلاس درس به خاطر بیماری کرونا با رعایت فاصله اجتماعی در هوای آزاد اعلام کرده و تلخ‌ترین خاطره دوران تدریس را محاصره شدن در میان زمین رانش کرده در جاده منتهی به روستا دانسته است.
این معلم چاروسایی خاطرنشان کرد: روستای "سردره "که محل تدریس بنده است اینترنت ندارد، بنابراین با هماهنگی و رضایت کامل اولیا به صورت حضوری شروع به کار کردم تا جاییکه آن‌ها رضایت کامل خود را به اطلاع اداره آموزش و پرورش منطقه رساندند.
فرزاد تصریح کرد: دانش آمورانم قسمم دادند که به گوش مسئولان برسانم تا فکری برای مناطق محروم کنند چرا که آن‌ها همچون سایر مناطق برخوردار آرزوی داشتن اینترنت دارند تا بتوانند از این نعمت و فرصت استفاده کنند. دانش آموزان این منطقه در ایام کرونا نتوانسته اند از برنامه شاد بهره‌ای ببرند.
وی ادامه داد: یک روز صبح و پس از پایان صف صبحگاهی در مدرسه به یکی از دانش آموزان گفتم مقنعه ات کمی لکه دارد و توصیه کردم در خونه حتما بشوید؛ پاسخ داد که حمام و آبگرمکن ندارند، همین شد که به خانه رفتم و آبگرم کن خانه‌ام را برای آن‌ها بردم.
این معلم، علت خدمتش را در مناطق محروم، تجربه محرومیت زندگی در دوران کودکی اش اعلام کرد و افزود: در گذشته خبری از برق، اینترنت و تلفن و امکانات امروزی نبود و طعم محرومیت را چشیدم و برای همین دوست داشتم به مناطق محروم خدمت کنم.
فرزاد با اشاره به صعب العبور بودن بخش چاروسا تاکید کرد: طی سال گذشته برای رسیدن تا محل کار و تدریس برای ۲۵ دانش آموز باید از ۵ رودخانه عبور می‌کردم.
آرزوی آن‌ها خیلی ابتدایی و ساده است؛ دانش آموزان این منطقه دسترسی به شبکه اینترنت را خواستارند.
«علی فرزاد» معلم ۴۷ ساله با ۱۹ سال سابقه تدریس در آموزش و پرورش است؛ او که تاکنون چندین بار با نجات از حادثه رانش کوه خود را به مدرسه روستای محل تدریس رسانده، این بار هم در ایام کرونا با فداکاری و از خودگذشتگی به صورت حضوری جلوی درب خانه‌های دانش آموزان کلاس می‌رود و به آنان آموزش می‌دهد.
فرزاد»، معلم چاروسایی در گفتگو با خبرنگار ایسنا، شیرین‌ترین خاطره ایام کاریش را تعطیل نکردن کلاس درس به خاطر بیماری کرونا با رعایت فاصله اجتماعی در هوای آزاد اعلام کرده و تلخ‌ترین خاطره دوران تدریس را محاصره شدن در میان زمین رانش کرده در جاده منتهی به روستا دانسته است.
این معلم چاروسایی خاطرنشان کرد: روستای "سردره "که محل تدریس بنده است اینترنت ندارد، بنابراین با هماهنگی و رضایت کامل اولیا به صورت حضوری شروع به کار کردم تا جاییکه آن‌ها رضایت کامل خود را به اطلاع اداره آموزش و پرورش منطقه رساندند.
فرزاد تصریح کرد: دانش آمورانم قسمم دادند که به گوش مسئولان برسانم تا فکری برای مناطق محروم کنند چرا که آن‌ها همچون سایر مناطق برخوردار آرزوی داشتن اینترنت دارند تا بتوانند از این نعمت و فرصت استفاده کنند. دانش آموزان این منطقه در ایام کرونا نتوانسته اند از برنامه شاد بهره‌ای ببرند.
وی ادامه داد: یک روز صبح و پس از پایان صف صبحگاهی در مدرسه به یکی از دانش آموزان گفتم مقنعه ات کمی لکه دارد و توصیه کردم در خونه حتما بشوید؛ پاسخ داد که حمام و آبگرمکن ندارند، همین شد که به خانه رفتم و آبگرم کن خانه‌ام را برای آن‌ها بردم.
این معلم، علت خدمتش را در مناطق محروم، تجربه محرومیت زندگی در دوران کودکی اش اعلام کرد و افزود: در گذشته خبری از برق، اینترنت و تلفن و امکانات امروزی نبود و طعم محرومیت را چشیدم و برای همین دوست داشتم به مناطق محروم خدمت کنم.
فرزاد با اشاره به صعب العبور بودن بخش چاروسا تاکید کرد: طی سال گذشته برای رسیدن تا محل کار و تدریس برای ۲۵ دانش آموز باید از ۵ رودخانه عبور می‌کردم.
ارسال نظرات