خاطرات بامزه یک خانم «پلیس» جدی / من سرکار سرهنگم نه جناب سرهنگ!

 

سرهنگ فاطمه محمدی: بگذارید جالب‌ترین خاطره‌ام را بگویم. اوایل خدمت در کلانتری ۱۲۳، نه همسرم همکارانم را می‌شناخت و نه آن‌ها او را می‌شناختند. همسرم یک روز تماس گرفت و گفت مقابل کلانتری منتظرم ایستاده. من هم گفتم صبرکن تا بیایم. کارم کمی طول کشید. وقتی از کلانتری بیرون آمدم همسرم نبود. گوشی‌اش را هم پاسخ نمی‌داد. اینور و اونور را نگاه کردم. تا سر خیابان هم رفتم، اما نبود. متعجب و نگران دوباره وارد کلانتری شدم. از مامور جلوی در پرسیدم آقایی با این مشخصات را ندیدید؟ گفته بود جلوی در ایستادم، اما نیست؟!

سرباز انگار که برق گرفته باشدش، از جا پرید و گفت: آن آقا با شما کار داشت؟ من متعجب گفتم: شما او را دیدید؛ همسرم هست. سرباز سریع به داخل کلانتری دوید و بلند بلند ما فوقش را صدا کرد و گفت: آن آقاهه همسر خانم محمدی است.

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی:هیچی؛ او را به تحت نظرگاه برده بودند... همسرم جلوی کلانتری ایستاده بود و مأمور چند بار به وی گفته بود نباید اینجا بایستید. همسرم هم گفته بود کاری ندارم کنار خیابان ایستاده ام. بعد هم جر و بحثی پیش آمده بود و او را به تحت‌نظرگاه برده بودند.

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی: بله. یکبار بعد از پایان کار جلوی کلانتری ایستاده و منتظر ماشین بودم که خودرویی عقب عقب آمد و به من زد. شدت ضربه طوری بود که افتادم و لباس‌هایم خاکی شد. راننده ماشین سراسیمه پیاده شد. پیشم آمد و گفت: خانم تورو به خدا ببخشید، خانم شرمنده‌ام، خانم سالمید و ...

من بلند شدم. سر و لباسم را مرتب کردم و گفتم نه آقا نگران نباشید چیزی نیست. هر چه آن راننده هم اصرار کرد همراهش به درمانگاه نرفتم. گفتم آقا بروید.

مرد هم سوار ماشین شد. من هم که دیدم سر و لباسم خیلی خاکی شده برگشتم به سمت کلانتری تا به اتاقم بروم و لباس‌هایم را تمیز کنم. هنوز در آستانه در کلانتری بودم که یک دفعه صدای التماس مرد را شنیدم که از پشت سر گفت: خانم شما را به قرآن قسم می‌دهم شکایت نکنید. من که گفتم حاضرم شما را به درمانگاه ببرم.

مرد مدام التماس می‌کرد. اصلاً نمی‌گذاشت که حرف بزنم. دست به جیب کرد و گفت خواهر چقدر می‌خواهی تا به شما بدهم و رضایت بدهید؛ به خدا تا به حال پایم به کلانتری باز نشده! باور کنید من اولین تصادفم بوده... مرد آرام نمی‌شد. وسط حرفش پریدم و گفتم آقا آقا یک لحظه صبر کنید. کلانتری محل کار من است. من آمده‌ام چادرم را عوض کنم، چون خاکی شده. نمی‌خواهم که از شما شکایت کنم. همان اول که به شما گفتم بروید... آقا بروید.

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی: حضور پلیس زن برای مردم خیلی جالب است. وقتی وارد کلانتری می‌شوند و با خانم‌های پلیس مواجه می‌شوند اول چند ثانیه‌ای نگاه می‌کنند؛ به نظرم مردم احساس می‌کنند که پلیس زن کارایی ندارد!

اما من به نوبه خودم وقتی خانمی به عنوان مراجعه‌کننده به کلانتری و محل کار من وارد می‌شود سعی می‌کنم تا آنجا که در حوزه کاری‌ام است به وی کمک کنم. اگر نیاز به تحقیقات داشته باشد خودم شخصاً پیگیری می‌کنم و صفر تا صد کار را انجام می‌دهم.

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی: بگذارید یک خاطره از این موضوع بگویم. در یکی از مأموریت‌ها بود با آقایی سروان همراه بودم. خب خیلی‌ها درجه‌ها را نمی‌دانند. برخی هم فکر می‌کنند هر چه این ستاره‌ها بیشتر باشد طرف مقابل درجه‌اش بالاتر و مهم‌تر است. دعوایی شده بود. برای وساطت رفتیم. وسط دعوا شروع کردم به صحبت با طرفین. آن آقایی که دعوا می‌کرد مدام به من می‌گفت شما حرف نزن. بزار رئیست حرف بزنه و بعد رو به مأمور سروان ما می‌کرد و می‌گفت آقا شما بگو.

وقتی غائله تمام شد همکار ما به آن آقا گفت: این خانم رئیس من است. ایشان سرهنگ هستند و من سروان.

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی: در خیلی مکان‌هایی که حضور پیدا می‌کنم بعد از چندین جلسه مراوده و بعد که می‌فهمند که پلیس هستم، با تعجب می‌پرسند واقعا پلیس‌های زن اخلاق‌شان اینگونه است؟

 

 

سرهنگ فاطمه محمدی: بله، مواردی بوده که نیاز به طرح شکایت به پلیس داشته که آن موارد را نیز با همراهی سایر همسایه‌ها و جمع‌آوری استشهاد و طرح شکایت به طور قانونی انجام دادیم. من سعی می‌کنم همواره بر اساس قانون و قاعده رفتار کنم تا این شائبه پیش نیاید که از شغل و سمتم سوء استفاده می‌کنم.

 

 

توقع شما از مردم چیست؟