تجربه های یک «مادر مجرد» از فرزند داشتن

اما همه این مراحل به کنار، سخت‌ترین مرحله را شاید بتوان چگونگی ارتباط گرفتن بعد از پذیرفتن یک کودک مهم‌ترین بخش پذیرش فرزندخواندگی دانست. دادن احساس امنیت و محبت و اطمینان به کودک نیازمند تلاش و گرفتن راهنمایی از مشاوران و مطالعه بسیار است و کار راحتی نیست.

سارا در این باره می‌گوید: من مشکلی نداشتم، اما تجربه من نباید به همه تعمیم داده شود و بقیه فکر کنند اگر یک نفر تجربه خوبی دارد، خودشان هم مشکلی نخواهد داشت. من از مشاور کمک گرفتم از مشاور خود بهزیستی و مراکز خانواده و حمایت گروهی داشتم. ارتباط گرفتن و به وجود آوردن احساس اطمینان، پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد و کار راحتی نیست.

او تاکید می‌کند: موضوع فقط محدود به این بچه‌ها نیست؛ من دیده ام که بعضی رفتار‌های بچه‌ها با پیشینه آن‌ها قضاوت می‌شود درحالی‌که اگر افراد خودشان هم بچه‌ای به دنیا بیاورند، مشکلاتی خواهند داشت. مثلا در خانواده‌ای که چهار پنج بچه دارد هرکدام یک سیستم رفتاری جداگانه دارند. نباید هر برخوردی را به دوران کودکی‌اش ربط داد و تجربه‌هایی که داشته و روی ناخودآگاهش اثر گذاشته است.

در نهایت، عده‌ای معتقدند که این قانون باعث خواهد شد تا دختران به تجرد قطعی کشیده شوند و شانس ازدواج را از دست بدهند یا باید محدودیت سنی از ۳۰ سال به بالای ۴۵ سال تغییر پیدا کند و این قانون باید این قانون باید برای دخترانی در نظر گرفته شود که از سن باروری آن‌ها گذشته است و نباید منجر به جلوگیری از ازدواج آن‌ها شود.

سارا در این باره می‌گوید: مگر تا الان چند زن مجرد توانسته اند بچه به سرپرستی بگیرند و تعداد زنانی که در سن تجرد قطعی قرار دارند چقدر است؟ من اصلا این ماجرای تجرد قطعی را قبول ندارم، چون به نظرم برحسب کلیشه‌های موجود در سطح جامعه در نظر گرفته شده است که اگر یک نفر ۴۵ سالش است قطعا مجرد خواهد بود؛ من سوالم این است که آیا بعد از ۴۵ سال آدم‌ها ازدواج نمی‌کنند؟ مخصوصا الان که افراد بعد از طلاق، ازدواج مجدد دارند.

او ادامه می‌دهد: بار‌ها از من پرسیده شد که حالا چرا خودتان ازدواج نمی‌کنید؟ یا اگر از یک نفر خوشتان بیاید و بخواهید ازدواج کنید چه کار می‌کنید؟ هیچکس نمی‌تواند یک زن را مجبور کند که بچه‌ای را به سرپرستی بگیرد، ولی وقتی آدم این کار را انجام می‌دهد باید این را هم در نظر بگیرد که در حقیقت مسئولیت بچه‌ای را قبول می‌کند که خودش در این تصمیم هیچ دخالتی نداشته است.

سارا تاکید می‌کند: من اصلا این را نمی‌فهمم که چرا باید شرط یک آدم این باشد؟ آن شخص تو را با همین وضعیتی که هستی می‌بیند. من بخاطر اینکه یک نفر از من خوشش بیاید شرایط زندگی‌ام را تغییر نمی‌دهم اگر کسی هم قرار است در زندگی من باشد باید این را بداند که من یک مادر مجردم و بچه بخش جدایی‌ناپذیر زندگی و اولویت زندگی‌ام است. اگر شما قرار است فکری بکنید به حال کسانی فکر کنید که انتخابشان تجرد نیست و می‌خواهند ازدواج کنند، اما شرایطش فراهم نیست. اگر فکر می‌کنید آن فرد از سن تجرد قطعی رد شده است و دلش می‌خواهد فرزنددار شود، ولی شرایطش را ندارد، می‌توانید شرایطی را فراهم کنید تا او هم فرزند به سرپرستی بگیرد. نه اینکه بگویید اگر بخواهی چنین کاری بکنی شاید فرصت ازدواج را از دست بدهی!

هرچند که قانون هم در این باره سخت نگرفته و می‌گوید که زنان مجردی که سرپرستی کودکی را برعهده گرفته اند می‌توانند ازدواج کنند و در صورت ازدواج نیز سرپرستی کودک از آن‌ها گرفته نمی‌شود و تنها باید صلاحیت آن فرد هم سنجیده شده و سرپرستی کودک به هردوی آن‌ها واگذار می‌شود.