شهر سوخته یکی از مهمترین محوطههای تاریخی ایران است؛ خرابههایی در حوالی زابل امروز، به جامانده از شهری که پنج هزار سال پیش در اوج شکوه و زیبایی بوده است.
اهمیت این منطقه با بررسیهای «اورل اِشتین» باستان شناس مجارستانی در سال ۱۳۱۷ مشخص شد و مهمترین کشفیات شهر سوخته به سرپرستی سیدمنصور سید سجادی در ۱۳۷۶ انجام گرفت.
در این منطقه آثار بسیاری از جمله یک جام سفالین به ارتفاع ۱۰ سانتیمتر که پنج تصویر از یک بز روی آن نقش بسته و با چرخاندنش، هدف سازنده که ساخت انیمیشن یا پویا نمایی بوده، یافت شده است.