شاعری که همه می‌گویند مال ماست!

گروهی از او به عقل رسیده‌اند، گروهی به عرفان، گروهی به کفر و گروهی به ایمان؛ برخی بالا رفته‌اند و برخی فرو افتاده‌اند. مخاطبانش هم عوام هستند که در حد «نامی» و «حالی» و «قالی» از مولوی نصیب می‌برند، هم خواص که دیگر فقط خدا می‌داند چه حد نصیب می‌برند از کلام و اعجاز نابغه اعصار.

در ایران در میان افکار عمومی، اشعار بسیاری از متأخران به وی نسبت داده شده و همچنان می‌شود؛ هر شعری که رنگی از شوق دارد و آهنگی از شور یا داستان کفر و ایمان است و عشق. ستایندگانش بسیارند و درباره‌اش اغراق و خرافه‌بافی هم زیاد شده است؛ اغلب از روی ارادت. در این میان از همه زرنگ‌تر ترک‌ها بوده‌اند که مقبره‌اش را جاذبه توریستی کرده‌اند و سماع را با ظاهری دگرگونه به رقص تبدیل کرده‌اند برای ارائه به غربی‌ها و طرفداران پوپولیست انواع عرفان و موسیقی و هنر. این هم خودش زرنگی است که شاعری پارسی را که اشعار ترکی‌اش در حد چند بیتِ آمیخته به فارسی است به نام خود بزنی و دکان برپا کنی! البته این میزان از ظاهربینی و نگاه سطحی به شاعر عارفی که مثنوی‌اش معنوی است و عمق نگاهش ژرف، لابد طنز تلخ روزگار است! بگذریم، هرچه هست مولانا مدعی زیاد دارد و خواهان نیز.