امید به بازگشت استراماچونی به چه قیمتی؟

حالا زمین بازی عوض شده بود و به جای اینکه استراماچونی دنبال مسئولان باشگاه باشد تا پولش را بگیرد این استقلالی‌ها بودند که پای همه ارگان‌ها و افراد را وسط کشیدند؛ از وزارت ورزش تا وزارت امور خارجه. گویی دیگر کاری در وزارت ورزش نبود و همه چیزی به یک نام ختم می‌شد؛ استراماچونی. بی‌تدبیری و عدم پایبندی استقلال به تعهداتش سبب شد ماجرا ابعاد بین‌المللی و حتی سیاسی پیدا کند و چهر‌ه‌های سیاسی هم وارد میدان شوند؛ چه اگر استقلالی‌ها پول سرمربی‌شان را می‌دادند، «خلیل‌زاده» مجبور نبود برای پرداخت پول «ماچونی» به ترکیه برود.

این، اما تمام ماجرا نبود و استراماچونی علاوه بر اینکه ۱۶۰ هزار یورو مطالباتش را می‌خواست، خواستار کاهش مدت زمان قراردادش از ۲ به یک سال شد. مسئولان باشگاه استقلال که همه چیز را از دست رفته می‌دیدند با این درخواست هم موافقت کردند. کامران منزوی عضو هیئت مدیره باشگاه استقلال چند روز پس از این درخواست استراماچونی گفت: «برخلاف میل باطنی‌مان مجبوریم قرارداد را یک ساله کنیم تا فردا متهم نشویم. دوست داشتیم هر اتفاقی بیفتد جز اینکه قرارداد را کسر کنیم، ولی مجبور شدیم.»

از صحبت‌های منزوی می‌توان متوجه شد که باشگاه استقلال در واقع تحت فشار هواداران به کسر قرارداد سرمربی ایتالیایی‌اش رضایت داد. حال این سؤال پیش می‌آید که اگر واقعا باشگاه تحت فشار هواداران با این خواسته موافقت کرده و رضایت هوادار را اولویت قرار داده، پس چرا چند ماه صدای آن‌ها که می‌گفتند «فتحی حیا کن، استقلال را رها کن» را نشنیدند و «مجبور نشدند» کاری کنند که «فردا متهم نشوند». پس اگر فردا هوادار خواسته‌ای داشت یا روی سکو حرفی زد برای اینکه «متهم نشوید» حتما خواسته‌اش را اجابت کنید.