دو معجزه از امام حسن (ع) / غذایی از سوی فرشتگان که تمامی نداشت
بروز معجزات از سوی اهل بیت به قدری فراوان بود که کتب متعددی در زمینه معجزات پیامبر و عتزت از سوی محدثان شیعی نگاشته شد.
معجزات الهی منحصر در انبیاء و رسولان نیست بلکه ائمه علیهم‌السلام که رتبه و فضیلتشان به مراتب از انبیاء (جز پیامبر اسلام) بیشتر است، صاحب معجزات هستند؛ لذا در ادعیه و زیارتنامه‌ها از این انوار مقدس با عنوان «صَاحِبَ الْمُعْجِزَاتِ» یاد می‌کنیم. با مروری در زندگانی پر برکت ائمه نیز به این حقیقت پی می‌بریم. بروز معجزات از سوی اهل بیت به قدری فراوان بود که کتب متعددی در زمینه معجزات پیامبر و عتزت از سوی محدثان شیعی نگاشته شد.
به عنوان نمونه سید هاشم بحرانی مشهور به علامه بحرانی از علمای قرن دوازدهم هجری و از اساتید علمایی همچون شیخ حر عاملی صاحب «وسائل‌الشیعه» کتابی با عنوان «مدینة مَعاجز» را با بیان ۲۷۹۸ از معجزات پیامبر و عترت نگاشت. علامه بحرانی در قسمت مربوط به معجزات امام حسن مجتبی (ع) روایتی را با این مضمون بیان می‌کند.
۱ ـ شخصی به نام قبیصة بن إیاس می‌گوید ما با حسن بن علی (ع) که روزه بود همراه بودم. ما با جمعی همراه ایشان عازم شام بودیم در حالی که آب و غذایی نداشت و صرفاً یک مرکب داشت. هنگامی که غروب شد و نماز عشاء خواند، در‌های آسمان باز و چراغ‌هایی از آن آویخته شد. ملائک نازل شدند در حالی که با آن‌ها میزها، میوه‌ها، گلدان‌ها و ظرف‌هایی (از غذا) بود. میزها چیده شد و ما در حالی که هفتاد مرد بودیم شروع به خوردن از غذا‌های گرم و سرد کردیم تا جایی که سیر شدیم. عجیب اینجا بود که غذا‌ها نه تنها کم نشد بلکه زیادتر می‌شد. کُنْتُ مَعَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ هُوَ صَائِمٌ، وَ نَحْنُ نَسِیرُ مَعَهُ إِلَى الشَّامِ، وَ لَیْسَ مَعَهُ زَادٌ وَ لَا مَاءٌ وَ لَا شَیْءٌ، إِلَّا مَا هُوَ عَلَیْهِ رَاکِبٌ. فَلَمَّا أَنْ غَابَ الشَّفَقُ وَ صَلَّى الْعِشَاءَ، فُتِحَتْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ، وَ عُلِّقَ فِیهَا الْقَنَادِیلُ، وَ نَزَلَتِ الْمَلَائِکَةُ وَ مَعَهُمْ الْمَوَائِدُ وَ الْفَوَاکِهُ وَ طُسُوتٌ وَ أَبَارِیقُ، فَنُصِبَتِ الْمَوَائِد وَ نَحْنُ سَبْعُونَ رَجُلًا، فَأَکَلْنَا مِنْ کُلِّ حَارٍّ وَ بَارِدٍ حَتَّى امْتَلَأْنَا وَ امْتَلَأَ، ثُمَّ رُفِعَتْ عَلَى هَیْئَتِهَا لَمْ تَنْقُص. (اثباة الهُدی، ج ۴، ص ۲۵؛ مدینة معاجز، ج ۳، ص ۲۳۵)
۲ ـ در حدیث دیگری از محمد بن حجاره روایت شده است که گفت: گله آهویی بر امام حسن علیه‌السلام عبور کرد. حضرت آن‌ها را صدا زد. همگی مقابل حضرت جمع شدند. گفتیم:ای پسر پیامبر، این معجزه‌ای درباره حیوانات بود، دربارۀ امر آسمان‌ها نیز معجزه و نشانی به ما بنمایان. امام دست به آسمان گشود و به آن اشاره کرد. ناگهان در‌های آسمان باز شدند و نوری آشکار شد به گونه‌ای که محیط بر خانه‌های اهل مدینه شد؛ سپس زلزله‌ای ایجاد کرد که نزدیک بود خانه‌ها خراب شوند. ما گفتیم خواهشاً آن را برگردان یا بن رسول الله. امام حسن علیه‌السلام فرمود: اولین و آخرین هم ما هستیم. دستور دهنده ماییم و ما نوریم. روحانیان را به نور خدا روشن کنیم و با روح خدا که در ما سکونت دارد و معدن آن به‌سوی ماست، روحمندشان می‌کنیم. آخرین ما همانند نخستین است و نخستین ما همانند آخرین است. نَحْنُ الْأَوَّلُونَ و الْآخِرُونَ، وَ نَحْنُ الْآمِرُونَ، وَ نَحْنُ النُّورُ، نُنَوِّرُ الرُّوحَانِیِّینَ، نُنَوِّرُ بِنُورِ اللَّهِ، وَ نُرَوِّح بِرُوحِهِ، فِینَا مَسْکَنُهُ، وَ إِلَیْنَا مَعْدِنُهُ، الْآخِرُ مِنَّا کَالْأَوَّلِ، وَ الْأَوَّلُ مِنَّا کَالْآخِر. (دلایل الإمامة، ص ۱۶۸؛ مدینة معاجز، ج ۳، ص ۲۳۷)
به عنوان نمونه سید هاشم بحرانی مشهور به علامه بحرانی از علمای قرن دوازدهم هجری و از اساتید علمایی همچون شیخ حر عاملی صاحب «وسائل‌الشیعه» کتابی با عنوان «مدینة مَعاجز» را با بیان ۲۷۹۸ از معجزات پیامبر و عترت نگاشت. علامه بحرانی در قسمت مربوط به معجزات امام حسن مجتبی (ع) روایتی را با این مضمون بیان می‌کند.
۱ ـ شخصی به نام قبیصة بن إیاس می‌گوید ما با حسن بن علی (ع) که روزه بود همراه بودم. ما با جمعی همراه ایشان عازم شام بودیم در حالی که آب و غذایی نداشت و صرفاً یک مرکب داشت. هنگامی که غروب شد و نماز عشاء خواند، در‌های آسمان باز و چراغ‌هایی از آن آویخته شد. ملائک نازل شدند در حالی که با آن‌ها میزها، میوه‌ها، گلدان‌ها و ظرف‌هایی (از غذا) بود. میزها چیده شد و ما در حالی که هفتاد مرد بودیم شروع به خوردن از غذا‌های گرم و سرد کردیم تا جایی که سیر شدیم. عجیب اینجا بود که غذا‌ها نه تنها کم نشد بلکه زیادتر می‌شد. کُنْتُ مَعَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ وَ هُوَ صَائِمٌ، وَ نَحْنُ نَسِیرُ مَعَهُ إِلَى الشَّامِ، وَ لَیْسَ مَعَهُ زَادٌ وَ لَا مَاءٌ وَ لَا شَیْءٌ، إِلَّا مَا هُوَ عَلَیْهِ رَاکِبٌ. فَلَمَّا أَنْ غَابَ الشَّفَقُ وَ صَلَّى الْعِشَاءَ، فُتِحَتْ أَبْوَابُ السَّمَاءِ، وَ عُلِّقَ فِیهَا الْقَنَادِیلُ، وَ نَزَلَتِ الْمَلَائِکَةُ وَ مَعَهُمْ الْمَوَائِدُ وَ الْفَوَاکِهُ وَ طُسُوتٌ وَ أَبَارِیقُ، فَنُصِبَتِ الْمَوَائِد وَ نَحْنُ سَبْعُونَ رَجُلًا، فَأَکَلْنَا مِنْ کُلِّ حَارٍّ وَ بَارِدٍ حَتَّى امْتَلَأْنَا وَ امْتَلَأَ، ثُمَّ رُفِعَتْ عَلَى هَیْئَتِهَا لَمْ تَنْقُص. (اثباة الهُدی، ج ۴، ص ۲۵؛ مدینة معاجز، ج ۳، ص ۲۳۵)
۲ ـ در حدیث دیگری از محمد بن حجاره روایت شده است که گفت: گله آهویی بر امام حسن علیه‌السلام عبور کرد. حضرت آن‌ها را صدا زد. همگی مقابل حضرت جمع شدند. گفتیم:ای پسر پیامبر، این معجزه‌ای درباره حیوانات بود، دربارۀ امر آسمان‌ها نیز معجزه و نشانی به ما بنمایان. امام دست به آسمان گشود و به آن اشاره کرد. ناگهان در‌های آسمان باز شدند و نوری آشکار شد به گونه‌ای که محیط بر خانه‌های اهل مدینه شد؛ سپس زلزله‌ای ایجاد کرد که نزدیک بود خانه‌ها خراب شوند. ما گفتیم خواهشاً آن را برگردان یا بن رسول الله. امام حسن علیه‌السلام فرمود: اولین و آخرین هم ما هستیم. دستور دهنده ماییم و ما نوریم. روحانیان را به نور خدا روشن کنیم و با روح خدا که در ما سکونت دارد و معدن آن به‌سوی ماست، روحمندشان می‌کنیم. آخرین ما همانند نخستین است و نخستین ما همانند آخرین است. نَحْنُ الْأَوَّلُونَ و الْآخِرُونَ، وَ نَحْنُ الْآمِرُونَ، وَ نَحْنُ النُّورُ، نُنَوِّرُ الرُّوحَانِیِّینَ، نُنَوِّرُ بِنُورِ اللَّهِ، وَ نُرَوِّح بِرُوحِهِ، فِینَا مَسْکَنُهُ، وَ إِلَیْنَا مَعْدِنُهُ، الْآخِرُ مِنَّا کَالْأَوَّلِ، وَ الْأَوَّلُ مِنَّا کَالْآخِر. (دلایل الإمامة، ص ۱۶۸؛ مدینة معاجز، ج ۳، ص ۲۳۷)
منبع: تسنیم
ارسال نظرات
تازه ها