سرهنگ گفت سرباز شما هستیم

بعضی از خانم‌ها به‌خاطر بچه‌داشتن، شرایط حضور در قرنطینه را نداشتند؛ در نهایت مجبور شدند بچه هایشان را به خانه مادرشان بفرستند. الان که ۱۰ روز از شروع بحران می‌گذرد خیلی هایشان جدای از سختی کار و استرس بیمار شدن، دوری از فرزندشان دارد آن‌ها را از پا می‌اندازد. اما حالا دیگر همه مردم شهر دنبال این هستند کاری کنند تا ما احساس بی پناهی نکنیم.

مسئولیت اداره بخش‌ها خیلی سنگین بود، در این ده روز فقط یکبار پیش آمد که تونستیم ناهار بخوریم؛ گاهی حتی فرصت خوردن یک استکان چای پیدا نمی‌کردیم. آن یکبار هم روزی بود که یکی از خانم‌های شهر، مقدار زیادی غذا درست کرد و به بیمارستان آورد. فقط خدا میداند چقدر با ذوق آن غذا را خوردیم و چقدر دلگرم شدیم. آن خانم وقتی غذا را به مسئول روابط عمومی بیمارستان تحویل میداد، گفت: شنیده‌ام همه شما از صبح تا شب بیمارستانید، منم میخواستم کمکی بکنم، تنها کاری که از دستم بر می‌آمد غذا درست کردن بود. نشد که او را ببینیم و بگوییم همین غذا چقدر خستگی را از تنمان بیرون کرد و به ما روحیه و انرژی داد.

 

اگر مردم شهرم نبودند، حتما از پا افتاده بودیم