فضای مجازی، مانند زخم و سوختگی زمینه‌ای مناسب برای رشد عفونت‌های روحی و روانی است.

 

جنون لایک، عادت جلب توجه و ترحم، ظاهرسازی و ریاکاری در کنار خودشیفتگی و خودستایی چند تا از رایج‌ترین بیماری‌های این فضاست.

 

خطای ادراکی و شناختی، اعتیاد و ترس موبایلی( نوبوفوبیا ) ، اعتماد به نفس کاذب و توهم دانایی را نیز باید از بیماری‌های کمی پیچیده‌تر فضای مجازی و شبکه های_اجتماعی تلقی کرد. اما در بین عوامل پیدا و آشکار این سندرم‌های ناپدید نمی‌توان به عوامل تشدید کننده بی‌تفاوت بود.

 

کسی در بیماری‌های شخصیتی امثال امیرتتلو ، سحرتبر ، داودهزینه ، وحیدخزایی و برخی دیگر از شاخ اینستا ها تردیدی ندارد اما نمی‌توان از نقش کسانی که در تسریع درد این افراد نقش داشتند گذشت.

سحرتبر حدود ۵۰۰ هزار دنبال کننده دارد. تتلو فقط در یک فراخوان چند صد هزار کامنت دریافت می‌کند و هر دنائت و کار خارج قاعده از این افراد مورد استقبال بسیاری از افرادی است که اتفاقا وضع روانی بدی ندارد اما از دیدن دیوانه‌بازی دیگران لذت می‌برند.

 

 بی‌شک لایک و فالو و ارسال رفتارهای دیوانه وار این افراد برای این و آن در تسریع حال خرابشان تاثیر دارد.

 

بسیاری از ما با یک تایید و توصیه ساده در سرنوشت بچه های مردم دخیل هستیم و این جرم بزرگی است.

 

با این حساب جرم آنهایی که امثال سحر تبر را به خودنمایی بیشتر و تتلوها را به دلقکبازی و ناهنجاری گسترده‌تر ترغیب کردند ، خیلی کم نیست.

 

ای کاش امکان داشت به جای سحر و تتلو و بسیاری از قربانیان و دیوانگان این فضا معرکه گیرانی که این بچه‌ها را از خود بیخود کردند را می‌شد ملاحظه و تحلیل و معرفی کرد.

 

جامعه‌ای که در صفحه‌ی مجازی حکما و علمایش اندکی و در صفحه بیماران و آسیب دیدگانش میلیون‌ها تماشاچی وجود دارد ؛ جای خیلی امنی نیست.