چند حقیقت عجیب درباره آداب معاشرت در کشورهای مختلف دنیا

 فرهنگ خاص در هر اقلیم، آداب و رسوم خودش را دارد. گاهی رفتاری در گوشه‌ای از جهان جزو اصول یا حتی قوانین است و در نقطه‌‌ای دیگر از جهان همان رفتار به دور از فرهنگ یا غیرعاقلانه به نظر می‌رسد! 

توریست های باتجربه قبل از رفتن به سفر، درباره ی آداب معاشرت و فرهنگ مقصد سفرشان اطلاعات کسب می کنند. چون اگر با ریزه کاری های اصول و مقرراتی که مردم محلی برای خودشان دارند آشنا نباشید، ممکن است به دردسر بیفتید.

برای مثال، ممکن است با یک حرکت دست ساده ناخواسته به مردم توهین کنید، یا با خوردن همبرگرتان با دست، همه را از خود برانید! در ادامه به موارد جالبی از آداب معاشرت در کشورهای مختلف می پردازیم که برای بقیه ی مردم دنیا عجیب به نظر می رسند.

یکی از رسم‌های عجیب‌وغریب در مراسم عروسی یونانی‌ها اجرا می‌شود. شاید برایتان باورکردنی نباشد که در این مراسم، مهمانان به‌سمت عروس و داماد آب دهان پرتاب می‌کنند! مردم یونان معتقدند پرتاب آب دهان شیطان و بلا را دفع می‌کند و در فرهنگ آنها نشانه‌ای از خوش‌یمنی است. البته این رسم فقط مختص عروسی‌ها نیست. در مراسم دیگری همچون غسل تعمید نوزاد نیز برای دوری از شیطان و رفع بلا اجرا می‌شود. 

این رسم عجیب‌وغریب بیشتر در جشن‌ها طرفدار دارد. به همین دلیل، در مراسم عروسی، برای خوشبختی زوج و دور شدن شیطان از زندگی آنها، مهمان‌ها به‌سمت عروس و داماد، البته به‌شکل نمادین، آب دهان پرتاب می‌کند. جالب است بدانید که تضمین خوشبختی این زوج با تکرار سه مرتبۀ این آیین عجیب‌وغریب تضمین می‌شود!

همان طور که می‌دانید، وقتی قصد اشاره به جایی یا شخصی را داریم، معمولا از انگشت اشاره یا شست کمک می‌گیریم (البته اگر در آن لحظه این رفتار خلاف ادب نباشد!). اما جالب است بدانید در نیکاراگوئه، مردم در زمان صحبت و ارتباط با همدیگر، به‌جای استفاده از انگشت اشاره، با کمک لب‌ها و دهانشان به شخص یا موضوع موردنظرشان اشاره می‌کنند. در واقع، این بار عضلات صورت به‌جای ماهیچه‌های دست درگیر ماجرا می‌شوند. این فرایند با جمع‌شدن لب و دهان شروع می‌شود و در حین مکالمه، لب‌ها را به‌سمت جلو یا کناره‌ها و به‌سمت موضوعی که قصد اشاره به آن را دارند هدایت می‌کنند. 

با اینکه اشاره با انگشت اشاره در بسیاری از فرهنگ‌ها رفتاری جاافتاده و مرسوم است، در بعضی از کشورها این رفتار عملی بی‌ادبانه محسوب می‌شود. در کشورهایی مانند مالزی و اندونزی، این حرکت توهین‌آمیز تلقی می‌شود. در این کشورها مردم به‌جای انگشت اشاره، با انگشت شست یا دست باز اشاره می‌کنند. 

هر سرزمینی آداب خاصی برای غذاخوردن دارد. در فرهنگ کشورهای غربی، ایجاد سروصدا هنگام غذاخوردن رفتاری بی‌ادبانه تلقی می‌شود. در حالی ‌که در کشور ژاپن، ایجاد صداهای ناشی از تند غذاخوردن معنی کاملا متفاوتی دارد. این تفاوت بیشتر درمورد غذاهای رشته‌ای همچون پاستا و نودل مشهود است. در واقع، غربی‌ها عادت دارند چنگال را در رشته‌های دراز بپیچانند و آنها را مهار کنند و سپس در دهان قرار دهند؛ اما ژاپنی‌ها بدون پیچاندن رشته‌ها، آنها را سرو می‌کنند. به همین دلیل، این سبک غذاخوردن با سروصدا همراه است. 

در فرهنگ بعضی از سرزمین‌ها، استفاده از دست چپ برای انجام بسیاری از کارها عملی بی‌ادبانه تلقی می‌شود. در همین ایران خودمان نیز چپ‌دست‌ها در قدیم با مشکلات زیادی روبه‌رو بودند. شاید از بزرگ‌ترهای خود شنیده باشید که به‌خاطر نوشتن با دست چپ بارها تنبیه شده‌اند! این تصور بیشتر به‌خاطر استفاده از دست چپ در شست‌وشو و تمیزکردن خود هنگام رفتن به توالت و کثیف‌شدن آن در ذهن‌ها نقش بسته است. 

این باور عجیب‌وغریب هنوز در بسیاری از سرزمین‌های خاورمیانه، سریلانکا، هند و مناطقی از آفریقا در بین مردم رواج دارد و همانطور که دست دادن در زمان احوال‌پرسی در بیشتر نقاط دنیا با دست راست معقول و پذیرفته است، در فرهنگ این کشورها علاوه بر دست دادن، اجرای بسیاری از آداب نیز با دست چپ پذیرفته نیست. بنابریان یادتان باشد که برای ردوبدل‌کردن اسکناس، غذاخوردن و دست‌به‌دست‌کردن اشیا، در سفر به مناطق گفته‌شده، از دست راست خود استفاده کنید تا در زمان معاشرت با مردم سوءتفاهمی پیش نیاید. 

آداب مهمانی و دعوت به شام در هر کشوری رسوم خاص خود را دارد. اجرای این آداب توسط میزبان و مهمان به قانونی نانوشته تبدیل شده است. یکی از عجیب‌وغریب‌ترین رسم‌های مهمانی در مصر رواج دارد. اگر برای صرف غذا به خانه شخصی مصری دعوت شدید، یادتان باشد هرگز دست به نمکدان نزنید و از میزبان آن را نخواهید! درخواست نمک بر سر سفرۀ مصری‌ها عملی توهین‌آمیز محسوب می‌شود. نکته مثبت ماجرا اجبار در استفاده‌نکردن از نمک است. این فرهنگ توفیقی اجباری برای داشتن تغذیه سالم‌تر است. 

اگر عکس‌های قدیمی را دیده باشید، حتماً متوجه شده اید در بیشتر آن‌ها آدم‌ها لبخند به لب ندارند. به گفته‌ی مورخان، یکی از دلایل این امر دندان‌های افراد بود. دندان‌های اغلب افراد وضعیت چندان خوبی نداشت یا حتی اصلاً دندانی نداشتند به همین دلیل بود که آدم‌ها علاقه‌ای به نشان دادن دندان‌های خود نداشتند. با این حال، برخی مورخان می‌گویند نامناسب بودن وضعیت دندان‌ها در آن زمان امری طبیعی بود و به همین دلیل افراد تردیدی در نشان دادن دندان‌های خود نداشتند. 

بر اساس یک نظریه‌ی دیگر، علت این امر آداب معاشرت بوده است. در آن زمان خنده‌ی پهن را دیوانگی یا امری ناپسند می‌دانستند به همین دلیل آدم‌ها سعی می‌کردند لبخند نزنند. 

از آنجایی که هنوز دستمال سفره وجود نداشت، بعد از خوردن غذا دهان و دست‌های خود را با دست هایشان پاک می‌کردند. در دوران قرون وسطی، استفاده از رومیزی رفته رفته رواج یافت. در ابتدا از آن به صورت تزئینی در دورهمی‌های طبقات بالاتر جامعه استفاده می‌شد. با این حال، رومیزی‌ها به تدریج کاربردی‌تر شدند. از آن‌ها به عنوان یک دستمال سفره‌ی بزرگ برای همه‌ی افرادی که دور میز حضور داشتند، استفاده می‌شد. 

امروزه آداب معاشرت حکم می‌کند پشت میز صاف و درست بنشینیم. این موضوع، اما حتماً برای یونانیان باستان خنده دار بوده، چون برای آن‌ها دراز کشیدن پشت میز غذا امری طبیعی بود. با این حال، این امر تنها درمورد طبقات بالاتر جامعه صدق می‌کرد. آن‌ها با این کار، قدرت و سبک زندگی مجلل خود را به رخ می‌کشیدند. 

دست باید داخل لباس قرار می‌گرفت 

در کتاب‌هایی که در دوران ویکتوریا برای خانم‌های جوان نوشته می‌شد، توجه ویژه‌ای به مدل مو‌ها می‌شد. نویسنده‌ها به بانوان توصیه می‌کردند ابتدا مدل مو‌های مختلفی را امتحان کنند تا متوجه شوند کدام یک بیشتر از همه برایشان مناسب است. به علاوه، توصیه می‌کردند مدل موی خود را بر اساس ویژگی‌ها ظاهری شان انتخاب کنند. 

بر اساس این کتاب ها، موی روشن درمجموع بیشترین زیبایی را در حالت فر دارد. حلقه‌های موی تیره هرگز نباید در حجم زیاد روی شانه‌ها قرار گیرند. از سویی دیگر، باز گذاشتن مو‌ها از نظر عده‌ی قلیلی شیک بود، چون آن را به جای سادگی، نشانه‌ی غرور و خودبینی می‌دانستند. 

 

تا اواسط قرن بیستم، در کتاب‌های فرزندپروری توصیه می‌شد بزرگتر‌ها به گریه‌ی بچه‌ها اعتنا نکنند. به گفته‌ی نویسندگان این کتاب ها، بچه‌ها باید یاد می‌گرفتند که چنین رفتاری نتیجه‌ای جر بی اعتنایی پدر و مادرشان به آن‌ها ندارد. لوس کردن بچه‌ها امری ناپسند محسوب می‌شد و بغل کردن و بوسیدن بچه‌های خود پذیرفته نبود. یکی دیگر از اصول بچه داری در آن زمان این بود که با بچه‌های زیر ۶ ماه، هرگز نباید بازی شود. 

بر اساس آداب معاشرت قرن نوزدهم، پوشیدن دستکش در خیابان بی ادبی محسوب می‌شد. در کتاب‌های آداب معاشرت، توصیه می‌شد قبل از خروج از خانه حتماً چک شود که خانم‌ها کاملاً آماده هستند. مرتب کردن لباس یا پوشیدن چیزی در ملأعام کار شرم آوری بود. 

قاشق خودشان را سر میز غذا می‌آوردند 

در دوران حکومت تودور‌ها در انگلیس، مرسوم بود هر کس کارد و قاشق خودش را سر میز غذا آورد، به استثنای خانه‌های ثروتمندان که در آن‌ها همه چیز مهیا بود.