تست وحشتناک فرود هواپیما بر روی شن + فیلم

عصر ایران : همه ما بار‌ها تصاویر مربوط به تست تصادف خودرو‌ها را مشاهده کرده ایم؛ اما آزمایش "سقوط کنترل شده هواپیما" با سرعت ۱۴۰ مایل بر ساعت و برخورد آن با زمین، موردی است که احتمالا کمتر با آن مواجه شده اید.

تجربه نخستین آزمایش سقوط کنترل شده در رابطه با هواپیما‌های کلاس تجاری به سال ۱۹۸۴ میلادی، با مشارکت ناسا، باز می‌گردد تا آن که چند سال پیش (۲۰۱۲)، محققان و مهندسان آزمایش مشابهی را روی یک فروند بوئینگ ۷۲۷ در صحرای مکزیک تکرار کردند.

خلبان هواپیما در ارتفاع ۷۶۲ متری با چتر نجات از هواپیما خارج می‌شود. بوئینگ با سیستم کنترل از راه دور توسط خلبان دیگری- که در یک هواپیمای پشتیبان و نزدیک به پرواز آزمایشی بوئینگ ۷۲۷ قرار داشت- به سمت زمین هدایت می‌شود.

داخل این بوئینگ از ۱۵ آدمک، رنگ مخصوص، گیرنده‌های خاص به منظور شبیه سازی و آگاهی از میزان صدمات وارده استفاده شد. دوربین‌های نصب شده داخل هواپیما نیز کل مراحل این آزمایش را ثبت کردند.

نتایج این آزمایش اهمیت "سقوط کنترل شده" در مواقعی که راهی برای نجات از سقوط وجود ندارد را به نمایش می‌گذارد. روشی که موجب نجات جان بیشتر مسافران (تا ۷۸ درصد) و حتی حفظ بخشی از هواپیما می‌شود حال آنکه حوادث سقوط عملا موجب مرگ تمامی مسافران و نابودی کامل هواپیما می‌شود.

جالب آن که پس از سقوط کنترل شده، تعدادی از محفظه‌های نگهداری بار بالای سر مسافران سالم باقی مانده بود. کابین خلبان به طور کامل از باقی بدنه هواپیما جدا شده، تریم دور کابین اصلی از بین می‌رود.

در تحقیقات و بررسی سنسور‌های نصب شده روی آدمک‌ها و قسمت‌های مختلف داخل کابین مشخص شد، بیشتر مسافران دچار صدمات فیزیکی خواهند شد.

در ادامه نتایج تحقیقات نشان داد بسیاری از مسافران بخش فرست کلاس هواپیما که به محل آسیب دیدگی بدنه نزدیک‌تر هستند، از بین می‌روند و مسافرانی که در ردیف‌های عقب‌تر نشسته اند، با شکستگی‌های استخوانی، آسیب به سر و ضربات مغزی مواجه می‌شوند.

مسافرانی که از کمربند ایمنی استفاده کرده بودند، در مقایسه با آن‌هایی که کمربند نداشتند در جای خود وضعیت با ثبات تری و ایمن تری داشتند. شوک برخورد موجب می‌شود تا مسافران بدون کمربند به قسمت زیرین صندلی ردیف جلوی خود پرتاب شوند.

نتایج این بررسی همچنن نشان داد مسافرانی که با اطلاع از نزدیکی سقوط، خود را آماده تجربه شوک برخورد می‌کنند، آسیب کمتری را متحمل می‌شوند.

بدین ترتیب که قرار دادن سر میان زانو ها، بغل کردن پا‌ها و قرار دادن سر بر پشتی صندلی ردیف جلویی و در نهایت قرار دادن دست‌ها پشت سر می‌تواند صدمات را به حداقل برساند.

آسیب ستون فقرات در قسمت کمر و همچنین مابقی عوارض مخرب این تصادف، در افراد ذکر شده به طور محسوسی کمتر از سایرین خواهد بود.

این مسافران اگر چه دچار جراحاتی در قسمت مچ پا به دلیل سنگینی وزن تنه بر این بخش می‌شوند، با این حال از یک تراژدی فاجعه بار جان سالم به در می‌برند.